One week to go! - American Girls Say Goodbye

We hebben het lang kunnen tegenhouden. American Girls. Niet de echte meisjes, want dat kunnen we al lang niet meer tegenhouden. Roos is een echte Amerikaanse, loopt liefst in joggingbroek en wauwelt op zijn amerikaans er op los. Fien is inmiddels ook volleerd Amerikaanse geworden die tegenwoordig de Nederlandse woorden moet zoeken en soms 60% van de woorden in het engels zegt, en wiens lievelingslied over de star-spangled banner gaat - jawel, het Amerikaanse volkslied. Niet die dus, maar die poppen, die American Girl worden genoemd.
We berichtten er al eerder over. Een duidelijk gevolg van Amerikaans kapitalisme waar je ermee wegkomt dat je poppen verkoopt voor een ferm bedrag, een haarsalon voor de poppen aanbiedt en zelfs mag dineren of lunchen met je pop. Nee, die kregen ze niet van ons, hetgeen soms tot hartverscheurende tafereeltjes leidde als Roos haar eigen pop meenam of, later, Roos een leenpop kreeg tijdens het feestje van de rijke princes uit haar klas. Maar we hadden altijd een plannetje in het achterhoofd, want zou het niet leuk zijn om iets dergelijks te doen als we weg zouden gaan? Welnu, dat moment kwam dus nu. Dus op naar de winkel in Tyson's. Een walhalla voor meisjes met hele rijke papa's en mama's. Maar beloofd is beloofd, ze mogen elk een pop uitzoeken. En wat accessoires. Oei oei oei. Daar sta je dan, met je goeie fatsoen, nonchalant een bedrag af te tikken waar je u tegen zegt. Maar eerlijk is eerlijk, het concept is verpletterend. Een heel scala van poppen met uiterlijke kenmerken die het mogelijk maken om je er in te herkennen. Blond, donker, blank, zwart, beugel, bril, sproeten, of helemaal niets, de poppen staan klaar om aan iemand overhandigd te worden. En daarna, als klap op de vuurpijl, een lunch in het American Girl restaurant. Speciaal stoeltje voor poppemans, hangend aan de tafel. Leuk leuk. De meisjes hadden de tijd van hun leven. Met daarna nog meer kleinigheidjes uit de winkel voor het olijke duo (wat een leuk stoeltje he tijdens de lunch - o die hebben ze hier ook). We konden het niet weerstaan. Mooiste is natuurlijk het poppen t-shirtje met Washington DC-opdruk met bijpassend kindermodel. Staat hun goed! 

Verder kwam Danny jetlagged terug van Parijs en moest meteen weer vol aan de bak, werk op vrijdag en daarna een weekend vol met dingetjes regelen. Na 6 jaar kwam het einde ook aan het fantastische speelhuisje, handgemaakt door Opa Jo. Roos is veel te groot en ook Fien is er niet meer in te vinden. Wellicht beter om anderen er gelukkig mee te maken. En kopers genoeg. Al die speelochtenden die Anneke organiseerde had genoeg interesse opgewekt. Tot zelfs de insectenbestrijder die bij ons op kwartaalbasis door het huis loopt aan toe was er zware interesse. In stijl, achterop een Amerikaanse pickup truck werd hij opgehaald en is hij meteen een hit bij de nog kleine kinderen van Jonneke, onze Nederlandse vrienden die hier in Vienna wonen. Zo blijft de functie bewaard en blijft het geweldige huis mooie tijden beleven in Amerika. Maar, op zaterdag avond hadden we nog een afscheidsetentje met onze trouwste vrienden uit de UK. In DC in een restaurant waar nu eens niet de borden onder je neus worden weggetrokken maar je een avondje uitgebreid kunt eten. Voltreffer. Echt aangenaam. Heerlijk eten. Samen praten over de goede tijd die we hadden en de mooie tijd die er aankomt. Op zondag wordt nog 1x het gouden duo Roos-Alexandra uitgenodigd om samen te spelen terwijl Danny de laatste hand legt aan de voorbereiding. Morgen gaat het los. De inpakkers komen ons leven in een doosje doen. Ons leven in de container. We slapen vannacht voor het eerst al in een hotel. Roos filmt het huis voor de laatste keer, kamer voor kamer. Tranen rollen over haar wangen. Wij huilen stiekem met haar mee. Laten we bidden voor een behouden vaart voor dit schip! 

Tweet