DARF HAS LEFT THE USA

De laatste dagen zijn een beetje vreemd. Het lot is bekend, je ondergaat het met opgeheven hoofd, maar het doet pijn. Mooie dingen komen tot een einde. Maar mooie tijden liggen in het verschiet. En hoe dichter bij het afscheid komt, hoe sneller je het wilt afronden. Na een lange periode van voorbereiding was het wel welletjes. Toen de container dicht ging, en de koffers gevuld waren restte ons bij niets anders dan de bitterzoete countdown.

Met op woensdagavond een Boys Night Out, de tegenhanger van de Ladies Night Out van de Exxon spouses club. Er was een 15 tal mannen die uit hun werk kwamen in het nieuwe Matchbox Cafe & Restaurant in Dun Loring, die Danny na aan het hart lagen. Fijne laatste momenten en herinneringen die gekoesterd worden. De volgende dag zou er geen tijd voor zijn. De laatste dag op het werk, de enige die week. Weer dozen inpakken en laatste hand-over en administratieve zaken regelen. Daarna is het echt over en uit, en werden de sleutels en US company credit card ingeleverd. You are again on your own. Op vrijdag was de walk-through met de eigenaren geen walk in the park, vooral omdat bij intake enkele al bestaande onvolkomendheden niet volledig waren gedocumenteerd. Weer een wijze les geleerd voor de toekomst. Ondertussen is het een lawine van afscheidsafspraakjes en ontmoetingen, voor Roos en Fien. Op school is de laatste drempel waar we tegenop zien. Hoe zal het afscheid zijn? Er is een special closing waar Roos en Fien aan meedoen. Alle kinderen van de school zitten bijeen in de ruimte terwijl een sportman middels metaforen de studenten fundamentele normen, waarden en begrippen probeert bij te brengen. Roos zit grappig genoeg in een voorkeursgroepje dat voortdurend applaus krijgt voor hun voorbeeldfunctie, en als ze individueel bedankt worden krijgt Roos een opvallend lang joelend applaus, waar papa vooral een brok in zijn keel van krijgt en de sportman zich geen raad mee weet. Als een van de schoolhoofden de week officieel afsluit maar niet voordat Roos, Fien en hun papa en mama even naar voren komen wordt het hem enigszins duidelijker. We worden bedank voor onze vriendschap en lieve kindertjes, en onze Nederlandse manier van omgang die hoge ogen gooiden waarmee we volgens deze een grote impact hadden op de school. Slik. Roos en Fien luisteren naar wijze lieve woorden over vriendschap en dan moet er hard op een lip worden gebeten. R & F zijn dapper en uiterst relaxed. Ze genieten van de aandacht. Dat hebben ze altijd gedaan en het gaat hen o zo goed en gemakkelijk af. Een mooie afsluiter met staand applaus. Waarna de kinderen van hun klasjes zich op hen storten. Ze genieten en laten geen traan. Ze zijn blij. Wow. Weer een stap verder. Geweldig. We zijn apetrots op de apen.

Daarna laten we Vienna achter ons. We hebben het gehad. Niets houdt ons meer hier. We nemen de huurauto en rijden naar DC. Mandarin Oriental, een van de chicste hotels van Washington is ons huis voor dit weekend. Weg van Vienna. Heerlijk laten onderdompelen in luxe en ons laten verwennen. Gastronomisch, want een beroemde chefkok serveert verrukkelijk eten. De meisjes zijn erbij en gedragen zich als prinsessen. En onderdompelen in luxe, met heerlijke bedden, prachtige badkamers, super zwembad en een toplocatie, overkijkend over de Potomac en de haven. We slapen als baby's. Op zaterdag lunchen we voor het laatst in de beelden tuin, in het prachtige Franse paviljoen, gaan we de Nederlandse meesters (Rembrandt, Van Gogh) bewonderen in National Museum of Art en zien we de galajurken die alle First Ladies van de US droegen tijdens het inauguratiegala. Fien vond dat prachtig. 

Daarna gaat de geest terug in de fles en laten we de Washington Mall voor wat hij is. We verdienen een uiterst luxe High Tea in ons posh hotel. Verrukkelijk en de meisjes drinken thee met de pink omhoog. En na het zwemmen dineren we gelijk maar weer in dit mooie hotel. Op zondag is het echt tijd om de realiteit onder ogen te zien. We schudden die van ons af door nog even naar het Jefferson Monument te lopen aan de Tidal Basin. Een strak blauwe lucht met een koude wind weerhield ons niet, we hebben genoten van deze unieke plek waar we bijna 3 jaar geleden onze ontdekkingsreis begonnen. We gaan het missen, maar kijken uit naar de toekomst. 

Om 2 uur rijden we in stijl in een megagrote zwarte geblindeerde Chevy Suburban op weg naar de airport. Achterin liggen zo'n 15 stuks bagage. De chauffeur cruist over de George Washington Parkway, een van de mooiste wegen in deze buurt, als een soort ode aan deze bijzondere stad. De prachtige kleuren van de herfst schitteren in de zon. 

Omdat we nu definitief terug gaan, gaan we volledig in stijl. Vindt meneer Esso. Dus business class met z'n 4en, betekent priority overal. Lounges. En Business Seats met echt porselein, 4 gangen en een flat bed. Het vliegtuig blaast in 6u53 min in record snelheid naar Amsterdam. We worden wakker boven Zandvoort. We laden de bagage op onze karren in de prive Schiphol Taxibus die we echt nodig hebben, en zo draaien we onverwachts vroeg van de snelweg af in Eindhoven. Een emotioneel weerzien met opa' en oma's, broers en schoonzus en kinderen. 2 jaar en 10 maanden. What a ride. 

Het is nu echt, we gaan niet meer weg, althans voorlopig dan.... 

Wordt nog vervolgd met een opsomming....

 

 

   

Tweet