DARF in the West - Part 2

Monument Valley laten we achter ons, op weg naar Lake Powell. Niet zo'n lange rit, 2-3 uurtjes max. Jammer genoeg komen we er na 1 1/2 uur achter dat de weg naar Lake Powell helaas gesperd is als gevolg van een aardverschuiving. De gloednieuwe weg die langs de rotsen is geleid was verwoest. Dit gebeurde al in februari maar dat hebben we ergens gemist. De consequentie is dat we weer 70 mijl terug moeten en dan een alternatieve route moeten kiezen. Hmm dat hadden we eerder moeten weten....

De alternatieve route was tot 1 maand geleden gedeeltelijk onverhard, hetgeen de reden was voor de navigatie om deze niet aan te geven als alternatief. Maar omdat iedereen nu deze route moet kiezen is er vliegensvlug een asfaltlaag over het zandpad gelegd (na goedkeuring van de Navajo indianen). Lake Powell is een enorm meer dat kunstmatig is ontstaan door het bouwen van de Powell dam. Reeds beschreven in het verslag van augustus 2012, het meer van Colorado rivier water is primair van belang voor drinkwater  en irrigatiewater doeleinden en genereert ook nog elektriciteit (maar dit is duidelijk een secundair belang). Het tertiair belang is recreatie. We zien hier al dagen motorboten, jachten en waterscooters op aanhangers dwars door de woestijn. Een plaatje dat niet klopt in onze ogen. Maar nu weten we (weer) waarom. Dit is een enorm watersport gebied geworden. De motorboten schieten over het blauwe meer, er zijn speciale woonboten (met glijbanen) die gehuurd kunnen wordne om het uitgebreide waternetwerk te ontdekken. Let wel, dit alles te midden van een kurkdroog zinderend heet gebied. Het is hier gewoon standaard 40 graden. Het meer is echter enorm gezakt in waterpeil door de al jaren durende droogte, de ergste 14jarige droogte periode in 100 jaar tijd. Er is weliswaar nog genoeg water voor 10 jaar verbruik, maar voor recreatie is dit een ramp. Het oppervlakte is daardoor drastisch afgenomen. Officials spreken dat het meer slechts 45% vol is. In de beste (volste) jaren was het hoogste punt gemiddeld 40m diep, met in het midden 170m diepte, maar tegenwoordig 30 meter lager! Het gigantische meer is ineens een meertje geworden. Lopen naar de waterlijn is ineens een hele lange wandeling geworden. In de brandende hitte, en zonder enige schaduw. Crazy. Wij hebben de camper opgezet in het state park maar hebben voornamelijk gechilled in een ultra-coole net geopend gedeelte van het 'resort' met een zwembad prima voor de meiden, onder het genot van lounge beats en dito stijl zwembadmeubilair. Veel te warm om iets te doen, en welverdiend. We blijven 2 nachten. De boottocht over het lager gelegen meer is interessant, maar openbaart duidelijk de problemen van de lage waterstand. De zogenaamde bath tub ringen die de wanden markeren van eens veel hogere tijden zijn intimiderend, want ongeveer 30 meter boven je. Het regent er nooit, behalve toen wij er waren. Overigens hebben we overal wel last gehad van de monsoon, de moesson regens die hier 's middags door het gebied trekken. Enorme onweersbuien met veel geweld razen door het gebied. Flash flooding is aan de orde van de dag. De onweersbui bij zonsopgang was indrukwekkend. Maar helaas zorgde het ook ervoor dat het Antelope Canyon bezoek in het water valt. Antelope Canyon is een sprookjesachtig uitgesleten zandsteenrots canyon die gevormd is door snelle waterkolken na zware regenbuien. Navajo gebied en begeleid en beheert door de Navajo die al drama's hebben meegemaakt door plotselinge enorme overstromingen in de canyons na regenbuien. U raadt het al, ze hebben er van geleerd en de canyons zijn gesloten. Het is jammer maar helaas. Verplicht reizen we de omweg terug via de Navajo weg, om daarna de weg naar de Grand Canyon te vervolgen. Onderweg stoppen we bij een amateuristisch aangegeven stopplek om Dinosaurus pootafdrukken waar te nemen. We denken bij de neus te worden genomen, want als dit echt de afdrukken zijn van dinosaurussen, waarom is dit niet een professioneel US park met maatregelen om dit te beschermen? Het antwoord is: dit is Navajo terrein. Zij bepalen zelf hoe ze dit moeten beschermen. Er is 1 familie die dit stuk land beheert en probeert te beschermen. Dochters rennen met moeder mee om de sporen met een waterfles te omcirkelen voor de toeristen. Maar je loopt er gewoon overheen. Er zijn ongeveer 200 sporen, van jonge en oude, grote en kleine dino's. Zelfs een T-rex afdruk, een enorme footprint. Roos en Fien zijn onder de indruk vanaf het begin, maar wij warmen wat later op. Dit is ongelooflijk, maar waar, zo blijkt nu. Wow.

We arriveren in de Grand Canyon als het weer is omgeslagen. De canyon ligt in een nevel gehuld. We slaan kamp op in het Canyon park maar eten wat net buiten het park, in Tusayan. Een cowboy steak house met alle toeters en bellen warmt ons op, want het is niet koud maar zeker niet warm, op een hoogte van 2500m. 's ochtends is Danny weer op om de zonsopgang te zien. Rennend haalt hij het net op tijd, de camping ligt niet echt naast de canyon, en miles zijn echt 1.6x een kilometer, je went er nooit aan. We melden de meisjes beiden aan voor het Junior Ranger program. Een Ranger toer is dan een van de verplichtingen. Om 9 uur is de fossil walk tour, een schot in de roos om de historie van de Canyon te krijgen en voor Roos en Fien een kans om zelf fossielen te zoeken. De Canyon is enorm. 435km lang en een breedte die varieert ussen 15 en 30 kilometer. In de loop van miljoenen jaren is het colorado platform omhoog gekomen, terwijl de rivier de Colorado zicht een weg bleef zoeken. De kloof is een reis in de tijd, en laat je honderden miljoenen jaren terug kijken in de tijd. De erosie ging met 16 cm in 1000 jaar! De kloof is ongeveer 800 meter diep.... De huidige toplaag is 240 miljoen jaar oud, en was een zeebodem. In de tour worden we bewust van de fossielen die er gewoon te vinden zijn. We krijgen een kaart en met de kids zoeken we schelpen, zeesponsen en zelfs krabachtigen die 240miljoen jaar gelen leefden.... Indrukwekkend. We maken nog een wandeling in de Canyon, dalen voorzichtig een tijdje af om een ander perspectief te krijgen. Een prachtige ervaring. De meisjes hebben alle opdrachten op tijd afgemaakt en werden beiden tot Junior Ranger benoemd. Trots als pauwen liepen de dames met hun nieuwe badge rond. We starten de bus en rijden naar onze laatste stop. WE moeten de bus in Las Vegas terug afleveren maar dat is te ver en te laat op de dag. We stoppen in een klein dorpje, Chloride dat een oud zilvermijn dorpje was. Een rariteiten kabinet, zo blijkt. We kunnen er niet veel van genieten, het is al laat en wederom is de hel uitgebroken in de lucht. Het dorp ligt tegen een bergwand aan waar de regen nog niet is aangekomen. De eigenaar van de RV camping zegt dat het hier bijna nooit regent. Hij had geen gelijk. Het dondert en bliksemt de gehele nacht, wat mooie fotomomenten oplevert. Maar 's ochtends is alles kurkdroog. Heeft hier inderdaad al lang niet geregend....

We vertrekken vroeg naar Vegas, de wekker staat extra vroeg, want de bus moet tussen 9 en 11 uur ingeleverd worden. Ruim op tijd rollen we Sin City in, leveren de bus in en nemen de taxi naar ons hotel op de strip. Hilton Grand Vacations is een hotel zonder casino's en is perfect voor ons om even bij te komen van 9 dagen / 1400 mijl en 3 staten in een bus kamperen. Een luxe nieuwe suite die groot genoeg is om in te wonen en het beste zwembad(en) ooit brengen ons helemaal terug bij de moderne tijd. Maar Vegas is natuurlijk een gekkenhuis. Midden in de woestijn, 43 graden zinderende hitte maar een magneet voor mensen. Gelukszoekers, feestbeesten, gokverslaafden, toeristen, iedereen baant zich een weg naar de 'strip', een lange weg waar idiote creaties en extravagante evenement de mensen naar binnen moet lokken om een gokje te wagen. New York is nagebouwd, de sphinx van Cheops, de Parijse Eifeltoren en de arc de triomf, Venezie compleet met gondolas indoor!, stratosphere tower met zijn 350 meter hoogte en de hoogste achtbaan ter wereld op zijn dak, de fonteinenshow van de Bellagio, de vuurspuwende vulkaan van de Mirage, het piratenschip en gevecht van treasure island, indoor achtbanen, cirque du soleil, elke dag een concert van celine dion, witte tijgers, hans klok, enz enz enz. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. De stad telt 500,000 inwoners maar trekt 40 miljoen bezoekers per jaar, naar 200.000 gokmachines, en spenderen gemiddeld 3.9 uur/dag aan gokken, blijven gemiddeld 3.7 dagen en hebben een gemiddeld gokbudget van $559 per trip. Ze slapen in een van de 124.270 hotelkamers, die gemiddeld $66 kosten per nacht en vergapen zich aan opgeteld 15.000 mijl aan neon reclame....$6.2 miljard aan omzet per jaar.... Daar kun je wel een extravagant hotel voor neerzetten. Wij hebben ons vergaapt maar vooral in het zwembad gelegen. Zwemkampioenschappen met heel veel persoonlijke records die werden gebroken (koprollen, handstand, borst crawl, schoolslag, rugslag, duiken vanaf de kant etc etc). Dit is geen stad voor kleine kindjes, maar was toch leuk om het eens mee te maken. Morgen vroeg brengt US Airways ons weer terug naar Washington. Het zit er op. Maar het is ook mooi geweest. Tijd voor een nieuw hoofdstuk in ons DARF boek! 

 

 

  

Tweet