De kogel is door de kerk. We gaan terug naar Nederland. Er ligt een nieuwe job te wachten in Europa die aan Danny is aangeboden waar geen Nee tegen opgewassen was. Sommigen wisten dit al iets langer, maar nu is het nieuws niet meer tegen te houden.
Officieel pas per 1 november maar de verhuizing zal dan al in kannen en kruiken moeten zijn. Voor de meisjes is het beter om midden in de Nederlandse herfstvakantie terug te keren en na die vakantie tegelijk met alle kinderen weer aan school te beginnen. En daarvoor dient de verhuizing plaats te vinden, inpakken, alles in de containers stoppen, auto's verkopen, alle service abonnementen stil zetten, huis leegmaken, poetsen, afsluiten. En daarvoor de Amerikaanse school zo ver als kan afmaken, en tegelijkertijd de Nederlandse-school-op-afstand weer oppakken. Afscheid nemen van vriendjes, vriendinnetjes, en van hun papa en mama. Daarvoor nog hard bikkelen om de lopende werkopdrachten op tijd af te maken, en ondertussen al naar Europa gaan om zoveel mogelijk hand-over met mijn voorganger te doen. Daarvoor, we komen steeds dichter bij nu, is het regelen en regelen. Afscheidsfeestje organiseren, voor ons, voor de meisjes. En de verjaardagvan Roos met de klas vieren. En zeg maar vanaf nu is het vooral een bucket list maken en uitvoeren van de zaken die we nog willen wensen te doen of te kopen. De bucket list is al aardig vol aan het raken. We hebben in ieder geval nog een vakantie geregeld, 2 weken met een camper door Utah, Nevada en Arizona langs de bekende parken Zion, Bryce, Monument Valley, Grand Canyon en chillen in Las Vegas. Hopelijk winnen we een grote pot met geld, dat zou goed uitkomen om het grootste dilemma op te lossen. Wij hebben al weken slapeloze nachten over de allerbelangrijkste vraag: waar gaan we wonen? Goede zet om het huis te verkopen als je gaat, maar dit betekent dat je nu dus zaken moet doen om weer terug te keren. De woningmarkt lijkt goed om te kopen. Huizenprijzen zijn gedaald tov 3 jaar eerder. Rente staat laag. Onderhandelen maar! Toch blijkt dat dit niet geldt voor de huizen die wij leuk vinden. De eigenaren hebben geen haast, en willen nog steeds de hoofdprijs, anders verkopen ze niet. Waarschijnlijk zijn we dus gewoon weer diegene die niet in staat zijn om die prijs fiks naar beneden te onderhandelen, want wij hebben wel haast. We keren Funda dagelijks ondersteboven en kennen alle huizen uit ons hoofd. Als je samen bent met een Makelaarsdochter dan is dat heel wat intensiever dan eventjes browsen, dat beloof ik u. Alles wordt vakkundig ontleedt, plattegronden zijn het werkterrein voor deze dame die duidelijk een roeping heeft gemist. Het een-tweetje met de gepensioneerde directeur Makelaardij gaat dus zonder moeite. Kennis en vakmanschap in overvloed. Nu nog het juiste huis vinden. En de school. Kortom, er is genoeg te verwerken op emotioneel vlak. En dan hebben we het nog niet gehad over diegene die het hardst worden getroffen: de 3 meisjes. Anneke heeft een heerlijk leventje, en de meisjes hebben het goed naar hun zin. Fien is inmiddels 2x zo lang hier als dat ze in Nederland was; Nederland is voor haar vakantie. Amerika is thuis. Roos heeft een ratio 45% Amerika / 55% Nederland, maar het vertrek was een moeilijke boodschap voor haar. Zeker omdat we nog niet zo lang geleden vertelden dat we tot jaar einde zeker hier zouden blijven. Dan is oktober wel erg snel. We genieten dus nog maar zoveel mogelijk van het heerlijke weer, uitstapjes met de meisjes, summer camps, picknicken met vrienden, speelafspraakjes met vriendinnetjes, en ga zo maar door. Zo gaan we ook wel door ja. Tot het einde. En verlaten dit land van overvloed met opgeheven hoofd. We hebben ervan genoten. Maar zover is het nog niet..... Meer nieuws volgt snel.....
PS Gefeliciteerd Christel met je 60e en een beetje verjaardag - volgend jaar zijn we er weer live bij!
PS Gefeliciteerd Christel met je 60e en een beetje verjaardag - volgend jaar zijn we er weer live bij!
2 comments:
MEER DAN WELKOM!
opa Peter en oma Chris
Dit is inderdaad groot nieuws. Je had het al eerder in de blog aangegeven maar dacht dat jullie misschien toch nog zouden blijven.Ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor Anneke en de kinderen niet gemakkelijk zal zijn. Roos en Fien zijn er al helemaal ingeburgerd en nu is het net alsof ze hun eigen landje gaan verlaten. Ik denk dat het voor jullie alle vier niet gemakkelijk zal zijn die omschakeling. Jullie hebben daar volgens mij een hele mooie tijd gehad. Maar ik denk als Roos en Fien eenmaal weer in Nederland aangekomen ze best weer snel gewend zijn. Maar wie ben ik om dat te zeggen , jullie als ouders weten dit natuurlijk het allerbeste. Ik voel best wel met jullie mee. Dit alles brengt gemengde gevoelens met zich mee. Enerzijds verlang je misschien terug naar Nederland ,anderzijds wil je nog blijven. Maar gelukkig hebben jullie nog even de tijd om te gaan genieten van het land en aan het idee te wennen. Hopelijk krijgen we toch nog mooie verhalen en foto's te zien van die komende tijd. Ik wens jullie heel veel sterkte en nog hele mooie dagen toe. Gr Gertie
Post a Comment