(Beschikbaar in High Definition als je op het tandwieltje klikt (rechts) en dan 1080p kiest)
Een snelle vlucht van 20minuten bracht ons van Maui naar Hilo op the (Big) Island of Hawaii. Verwarrende naam, maar het is echt de naam. Hawaii kent 137 eilanden, waarvan 8 hoofdeilanden die bewoond zijn. The Big Island of Hawaii is het grootste eiland van Hawaii en tevens het meest zuidelijke van de reeks. En, omdat Hawaii een staat is van de USA, is dit tevens het meest zuidelijke en grootste (~10.000 km2) eiland van de hele USA. Ofschoon Hawaii in zijn totaal eigelijk allemaal vulkanen waren is the Big Island het meest interessante eiland want het bestaat uit 5 vulkanen die allen achter elkaar tot uitbarsting zijn gekomen.
Momenteel is de Kilauea vulkaan al sinds 1983 actief, hetgeen dit de meest actieve vulkaan maakt ter wereld. De big island wordt dus alleen maar bigger doordat de lava in de zee stroomt en daar stolt. The Big Island beslaat nu 62% van het totale land oppervlakte van heel Hawaii. De hoogste berg staat ook op dit eiland: Mauna Kea is vanaf de zeebodem gemeten met 10.2km de hoogste berg van de wereld, hoger dus dan de Mount Everest. De Kilauea vulkaan heeft een Nationaal park waar je de diverse kraters die inmiddels zijn uitgestorven kunt bezoeken, en de actieve krater kunt zien roken. Wij verblijven op een steenworp afstand net buiten het Volcano Park in een gezellige family-studio. Alles voelt een beetje zoals Yellowstone. We zitten dan ook op hogere hoogte en de lucht is iets ijler, de wind koud en het gebied verweerd. Lava stromen hebben het landschap omgetoverd tot een zwarte rotsachtige massa. De actieve vulkaan heeft dit gebied geteisterd. Je ziet de inmiddels zwarte gestolde stromen lopen over het landschap. De wegen zijn telkens noodgedwongen verplaatst, dorpjes en huizen zijn opgeslokt. De lavastromen veranderen constant hun pad. De grote krater rookt nog steeds en je kunt in de krater kijken met een webcam (klik - zoals altijd - op de bruine tekst voor de link), maar de rook is zo hevig en zo schadelijk dat een groot gedeelte van het park niet mag worden bezocht, want te gevaarlijk voor verstikking. Er komt geen lava direct meer uit de krater, maar die vloeit inmiddels via een nieuwe zijkrater (Pu'u o'o - Indrukwekkend videomateriaal van de uitbraak vindt je hier) in een gebied dat je alleen kunt bereiken via een gevaarlijke 4 uur trektocht. Dus momenteel kun je geen lava meer zien stromen. De rokende grote kraterput is wel heel indrukwekkend 's nachts, waar de rode oranje gloed angstaanjagend de hemel oplicht. Wat betreft fotografie is er jammer genoeg niet meer waar te nemen en te registreren, maar de US National Park Observatie website laat updates zien met prachtige beelden. Wel kunnen er boottochten geboekt worden, maar de zee is ruw en kinderen onder 6 jaar worden niet toegelaten. Helikopter is andere optie, maar kost al gauw $1000 met z'n vieren, zonder garantie natuurlijk. We hebben de rook gezien en geroken, de gloed van het binnenste van de aarde waargenomen, de gestolde lavastromen vastgepakt, in lavabuizen gelopen onder de grond, geprobeerd om de nieuwe krater en de lava te zien vanuit een ander punt buiten het park, en alle beschikbare park informatie met onze 2 junior rangers samen doorgenomen. Het is goed zo. Lekker opwarmen in de outdoor Jacuzzi is ook leuk. Na 2 nachten vertrekken we naar Kona, het warme gebied, om onze vakantie lekker in de zon te eindigen. Op weg rijden we een prachtige route via het meest zuidelijke puntje van de USA en zien overal het land overhoop van de gestolde lavastromen (wat lavastromen zijn kun je hier vinden). Maar lava vormt vruchtbare grond dus na (honderden) jaren is de vegetatie in opperbeste stemming en groeit en bloeit er lustig op los. De route naar Kona laat ons zien dat er vele black sand zandstranden zijn, zwarte 'zand'stranden door de lava in de zee, en worden afgewisseld met een mooie tropische bergzijde waarop de wereld beroemde Kona koffie wordt verbouwd (veelal beschouwd als de beste koffie ter wereld). Op een van de black sand beaches zijn we gestopt en hebben we grote zee schildpadden zien aankomen, zonnebaden en weer vertrekken. Ongelooflijk. We bereiken Kona en voelen de warmte. Heerlijk. Ons hotel, de Marriott Courtyard, staat op het mooiste stukje en is net (hip) gemoderniseerd. De pier naast het hotel is de beroemde vertrekplaats van de Iron Man Triathlon (~4 km zwemmen in de zee, 180km fietsen in de hitte, 42km hardlopen....). Er wordt flink getraind hier. Als Danny zijn ochtend-run doet is hij niet alleen. De zee ligt vol met mensen die afstanden zwemmen om de uitgezette route voor de Ironman, en onderweg zien we overal wielrenners. Wij zitten merendeels lekker op het strand of in het zwembad. Fien leert snorkelen en is het meest actief van ons allemaal. Roos schaaft stevig aan haar zwemkunsten en papa en mama genieten van de rust, lekkere eten en mooie views. Op de een-na-laatste dag hebben we nog een verrassing in petto voor de meisjes. In Waikoloa is er een dolfijnen reservaat buiten waar we de meisjes hebben ingeschreven voor een meet&greet. Fien en Roos gingen met mama het water in en werden vriendjes met de spinner dolfijn die een roze buik had. Er werd gestreeld, gevoeld en gevoerd. Heel bijzonder en dat zal wel een tijdje in de geheugens blijven gegrift. Het was de perfecte afsluiting van onze vakantie. De terugvlucht van Kona naar Honolulu was een formaliteit. De United 144 vloog ons vervolgens rechtstreek in 9 uur terug naar de kou in Washington. (Alle) meisjes sliepen 8 uur aan 1 stuk, dromend van de mooie dingen die we beleefd hadden. Aloha Hawaii, maybe we will see you again....
Momenteel is de Kilauea vulkaan al sinds 1983 actief, hetgeen dit de meest actieve vulkaan maakt ter wereld. De big island wordt dus alleen maar bigger doordat de lava in de zee stroomt en daar stolt. The Big Island beslaat nu 62% van het totale land oppervlakte van heel Hawaii. De hoogste berg staat ook op dit eiland: Mauna Kea is vanaf de zeebodem gemeten met 10.2km de hoogste berg van de wereld, hoger dus dan de Mount Everest. De Kilauea vulkaan heeft een Nationaal park waar je de diverse kraters die inmiddels zijn uitgestorven kunt bezoeken, en de actieve krater kunt zien roken. Wij verblijven op een steenworp afstand net buiten het Volcano Park in een gezellige family-studio. Alles voelt een beetje zoals Yellowstone. We zitten dan ook op hogere hoogte en de lucht is iets ijler, de wind koud en het gebied verweerd. Lava stromen hebben het landschap omgetoverd tot een zwarte rotsachtige massa. De actieve vulkaan heeft dit gebied geteisterd. Je ziet de inmiddels zwarte gestolde stromen lopen over het landschap. De wegen zijn telkens noodgedwongen verplaatst, dorpjes en huizen zijn opgeslokt. De lavastromen veranderen constant hun pad. De grote krater rookt nog steeds en je kunt in de krater kijken met een webcam (klik - zoals altijd - op de bruine tekst voor de link), maar de rook is zo hevig en zo schadelijk dat een groot gedeelte van het park niet mag worden bezocht, want te gevaarlijk voor verstikking. Er komt geen lava direct meer uit de krater, maar die vloeit inmiddels via een nieuwe zijkrater (Pu'u o'o - Indrukwekkend videomateriaal van de uitbraak vindt je hier) in een gebied dat je alleen kunt bereiken via een gevaarlijke 4 uur trektocht. Dus momenteel kun je geen lava meer zien stromen. De rokende grote kraterput is wel heel indrukwekkend 's nachts, waar de rode oranje gloed angstaanjagend de hemel oplicht. Wat betreft fotografie is er jammer genoeg niet meer waar te nemen en te registreren, maar de US National Park Observatie website laat updates zien met prachtige beelden. Wel kunnen er boottochten geboekt worden, maar de zee is ruw en kinderen onder 6 jaar worden niet toegelaten. Helikopter is andere optie, maar kost al gauw $1000 met z'n vieren, zonder garantie natuurlijk. We hebben de rook gezien en geroken, de gloed van het binnenste van de aarde waargenomen, de gestolde lavastromen vastgepakt, in lavabuizen gelopen onder de grond, geprobeerd om de nieuwe krater en de lava te zien vanuit een ander punt buiten het park, en alle beschikbare park informatie met onze 2 junior rangers samen doorgenomen. Het is goed zo. Lekker opwarmen in de outdoor Jacuzzi is ook leuk. Na 2 nachten vertrekken we naar Kona, het warme gebied, om onze vakantie lekker in de zon te eindigen. Op weg rijden we een prachtige route via het meest zuidelijke puntje van de USA en zien overal het land overhoop van de gestolde lavastromen (wat lavastromen zijn kun je hier vinden). Maar lava vormt vruchtbare grond dus na (honderden) jaren is de vegetatie in opperbeste stemming en groeit en bloeit er lustig op los. De route naar Kona laat ons zien dat er vele black sand zandstranden zijn, zwarte 'zand'stranden door de lava in de zee, en worden afgewisseld met een mooie tropische bergzijde waarop de wereld beroemde Kona koffie wordt verbouwd (veelal beschouwd als de beste koffie ter wereld). Op een van de black sand beaches zijn we gestopt en hebben we grote zee schildpadden zien aankomen, zonnebaden en weer vertrekken. Ongelooflijk. We bereiken Kona en voelen de warmte. Heerlijk. Ons hotel, de Marriott Courtyard, staat op het mooiste stukje en is net (hip) gemoderniseerd. De pier naast het hotel is de beroemde vertrekplaats van de Iron Man Triathlon (~4 km zwemmen in de zee, 180km fietsen in de hitte, 42km hardlopen....). Er wordt flink getraind hier. Als Danny zijn ochtend-run doet is hij niet alleen. De zee ligt vol met mensen die afstanden zwemmen om de uitgezette route voor de Ironman, en onderweg zien we overal wielrenners. Wij zitten merendeels lekker op het strand of in het zwembad. Fien leert snorkelen en is het meest actief van ons allemaal. Roos schaaft stevig aan haar zwemkunsten en papa en mama genieten van de rust, lekkere eten en mooie views. Op de een-na-laatste dag hebben we nog een verrassing in petto voor de meisjes. In Waikoloa is er een dolfijnen reservaat buiten waar we de meisjes hebben ingeschreven voor een meet&greet. Fien en Roos gingen met mama het water in en werden vriendjes met de spinner dolfijn die een roze buik had. Er werd gestreeld, gevoeld en gevoerd. Heel bijzonder en dat zal wel een tijdje in de geheugens blijven gegrift. Het was de perfecte afsluiting van onze vakantie. De terugvlucht van Kona naar Honolulu was een formaliteit. De United 144 vloog ons vervolgens rechtstreek in 9 uur terug naar de kou in Washington. (Alle) meisjes sliepen 8 uur aan 1 stuk, dromend van de mooie dingen die we beleefd hadden. Aloha Hawaii, maybe we will see you again....
1 comment:
Wauw wat een mooi filmpje en indrukwekkende foto's en verhaal. Ook heel leerzaam allemaal.Geweldig mooi wat Roos en Fien op deze leeftijd al te zien krijgen (jullie ook natuurlijk). Gewoon tussen de reuzen schildpadden en dolfijnen vertoeven en niet te vergeten de vulkanen en alles er om heen. Aan hun gezichtjes te zien genieten ze met volle teugen.Zoals altijd mooie foto's. Ook leuk om eens van jullie samen (Anneke en Danny) deze prachtige romantische foto te zien, zittend in de warme zon.Gr Gertie
Post a Comment