Play dating your way to happiness!

Spelen met je buurjongen of over-buurmeisje was zo simpel voor je, Roos.  Je liep naar de schutting en vroeg of je kon meespelen. Dat was meestal geen enkel probleem. Op straat zag je een ander kindje fietsen en je ging lekker meedoen. En anders had je altijd je schoolvriendjes waar je na school bij bleef spelen, of zij bij jou.  Dan liep je met hun mama mee, of gingen ze met ons mee naar huis. Maar dat werd ineens helemaal anders omdat papa en mama zo nodig naar Amerika moesten gaan.
Het huis had geen schutting met daarachter spelende kindjes van jouw leeftijd. En de straat was geen autoluwe speelstraat en al helemaal niet vlak.  Fietsen kon je wel op de oprit, dat dan wel weer, die was groot genoeg. De school is ook al heel anders dan je gewend was. Geen onschuldig spelenderwijs op ontdekking gaan, maar aan een tafeltje  gaan rekenen, lezen, schrijven, muziekles krijgen, aardrijkskunde, science, allemaal heel serieus. En in een andere taal. Gelukkig, die taal ben je nu wel machtig (en dat is een 'understatement' gezien we je nu elke dag moeten verbeteren en bijna in elke zin een woord in het Nederlands moeten vertalen). Maar die speelafspraakjes, die willen maar niet zo zijn als in Nederland. De kindjes worden allemaal met de auto in drive-in stijl afgeleverd en opgehaald. Als ware het een rij voor de veerboot, 3 rijen dik, staan de auto's met de mama's en nannies te wachten totdat hun kind per walkie-talkie in de klas wordt aangekondigd en naar de auto geescorteerd. Want niemand woont in de straat of de buurt van deze school. Wij wonen nog het dichtste bij van allemaal. Een speelafspraakje is dan ook niet iets dat je kunt regelen al keuvelend aan het hek van de school. Roos probeert het zelf te regelen. Op zijn Roos'. Gewoon vragen vragen vragen totdat je wordt gehoord. Aan de kindjes, aan hun papa, mama, nanny, en dan nog veel vaker. Het is niet eenvoudig. De kindjes hebben na school ook al een heel volwassen druk programma van lessen en verantwoordelijkheden. Heel gewoon om ze op piano, ballet, zwem, voetbal, en bijles te hebben. Er blijft dus geen tijd over voor een speelafspraakje met een Nederlands meisje dat dat heel graag wilt. Gelukkig dat Fien een echt maatje is geworden en ze volop met elkaar kunnen spelen, in tuin, in het park, in de speelkamer. Er zijn wel veel verjaardagsfeestjes waar lekker samen kan worden gespeeld met haar vriendinnetjes. Dat is een feest ook voor haar. En soms lukt het haar om de vaders en moeders te overtuigen dat het echt eens tijd wordt. Zondag was het haar weer gelukt. Al dagen werd er afgeteld naar dit moment. Alexandra uit Mannassas, ongeveer 40 minuten rijden hier vandaan, werd door haar papa in zijn 'truck' afgeleverd. Anneke maakt de uitnodiging zo breed mogelijk, met de ruimte voor de ouders om te blijven. We leerden dat veel ouders dat eigenlijk willen, erbij blijven en zorgen dat er niets gebeurd. Het hele huis was gepoetst, taart gebakken en koffie was klaar. Alexandra werd door papa afgeleverd  en ging er weer vandoor - geef hem eens ongelijk. De meisjes hadden een heerlijke ochtend. Het is zo leuk, bijzonder en zo normaal om dit te doen. Jammer genoeg wordt dit niet vaker gedaan. De papa heeft een andere blik. Hij vindt ook dat dit meer moet gebeuren, maar ja, het is wel een eind rijden elke keer. En Alexandra heeft enkel pianoles (sinds haar 3e), zwemles en science (op zaterdag). We lezen in de krant dat er een beweging is om meer te kijken hoe bijvoorbeeld de fransen hun kinderen opvoeden (bringing up bebe). Hoe kunnen de fransen zo relaxed zijn in de opvoeding van hun kinderen, terwijl de Amerikaanse "Tiger Mom" moet zijn om van hot naar her te rijden voor de hobbies en het gezin te runnen? Volgens een sociologe in de Washington Post is de Amerikaanse stelling dat als de kinderen in een fantastische school kunnen geraken, dat ze een fantastische baan kunnen krijgen en dan gelukkig zullen zijn. 'Achievement' (prestaties) is de sleutel tot succes. Om die kinderen in dat gewilde college te krijgen, geweldige baan te krijgen en gelukkig te worden geven ze ze piano les, naschoolse Chinese les, wiskunde klas, ballet, tennisles enzovoorts. Meer is beter. Maar, zo beschrijft de sociologe, uit onderzoek komt juist naar voren dat het juist andersom is: eerst geluk, dan volgen prestaties vanzelf.
Nu maar hopen dat meer ouders de washington post hebben gelezen. Dan is Roos en dadelijk ook Fien blij. En gelukkig. Wij eten ondertussen een stukje appeltaart en zijn daar ook zielsgelukkig mee.

Jasmina (NL) & Roos

Prinsessenverjaardagsfeestje

Tweet