Dutch bells and JFK

Het is toch nog best koud gebleven hier, de warme dagen van 25 graden vorige week leek meer op wat spierballenvertoon van de zon (kijk eens wat ik kan hier), maar de lente is nog niet gekomen. Zou de Groundhog ongelijk krijgen? Of zijn we gewoon ongeduldig? Er zijn nog steeds koude stormachtige dagen hier, maar als de zon schijnt voel je inderdaad wat ie al kan.
We laten ons niet kisten. Danny gaat gewoon vrolijk hardlopen in zijn korte broek, op het WO&D trail dat langs ons huis komt (een oude spoorlijn die omgetoverd is tot recreatiepad van DC tot in de bergen). En Anneke neemt de kids zo vaak als ze kan naar het bos of in de tuin naar buiten. Het deert de meiden niet.
Zaterdag zijn we naar de beroemde Arlington National Cementery gegaan. Dit is de op 1 na grootste begraafplaats van de US met 300.000 graven. Vooral militairen, van de burgeroorlog, de WO I, WO II maar ook presidenten, waaronder JF Kennedy de bekendste is. Het ligt op een prachtige plek, een heuvel aan de andere kant van de rivier Potomac, met een fabuleus zicht op DC. En met Nederlandse muziek. Want er is een Nederlands Carillon dat hier de klok slaat, letterlijk. Roos was het meest onder de indruk van de graven. (We moesten allerlei namen oplezen en toen ze hoorde wat oorlog betekende vertelde ze dat ze dokter wilde worden en een beter-pil zou uitvinden, waardoor niemand meer hoefde te sterven...) Fien was het meest onder de indruk van het carillon. Een indrukwekkende dag. Ongetwijfeld zullen we hier nog vaker komen, zeker volgende week als Opa Peter en Oma Chris hier zullen komen.

Tweet