Hell in Arizona

Er is een gezegde dat luidt: "Welcome to Arizona, where summer spends the winter - and hell spends the summer". Wellicht geen goed moment om een 2-weken durende management training te volgen, vanuit een hitte perspectief. Waarschijnlijk ook van een gezelligheidsperspectief want de Thunderbird School for Global Management is de locatie die gerenomeerde MBAers aflevert, maar die wijselijk de zomerperiode overslaan vanwege de hitte. Er valt hier zo'n 6 inch regen per jaar, absoluut droog zeker vergeleken met Vienna (42 inch per jaar) of Eindhoven (32 inch per jaar). Het is nog steeds 100 graden Fahrenheit (38 C) als het vliegtuig in Phoenix land om 19u40 op vrijdagavond. De training begint pas op dinsdag om 17uur dus ideaal om het goede met het kwade te combineren en er een 3 daagse sightseeing van te maken.

Vanuit dat perspectief is het dus wel goed getimed, want Anneke en de meiden zijn nog in Nederland. Er staat een glimmende spiksplinternieuwe Chevrolet Camaro Convertible te wachten. Jammer genoeg past daar dus geen koffer in de achterbak. De Ford Mustang, die orgineel de bedoeling was, hebben wel een kofferbak die een koffer aankan, maar helaas die waren net allemaal uitgeleend. Geen nood, die koffer kan gewoon op de achterbank. We gaan deze ponycar een beetje inrijden. Om 9 uur gaat de kap omlaag en zoeft de Camaro de Interstate 17 op richting het noorden. Het doel is om monument valley te bezoeken, hetgeen nog 6 uur rijden hiervandaan is. Om de pijn te verlichten wordt er eerst kamp opgeslagen in Cam Verde, zo'n 1.5 uur van Phoenix vandaan. De plaatselijke Super 8 motel-box verhuurt kamers voor 80 dollar incl ontbijt aan truckers en andere wegnomaden. Er is 3 uur tijdsverschil met DC dus het is nu wel erg laat aan het worden, dus er werd heerlijk geslapen. De volgende ochtend na het geweldige power ontbijt van cornflakes en pancakes op weg naar de Monument Valley. De navigatie geeft aan dat het nog wel 6 uur rijden is, maar het doel is om zonsondergang mee te maken, dus er is nog tijd. Tijd voor een kleine omleiding. Sedona, red rock country lonkt en de omstandigheden zijn ideaal: mooie asfaltweg, slingerend door een land van rode rotsen en grote rode bergen. Prachtig gebied. Tijd om een wandeling te maken is er helaas niet, er moet gevlogen worden. De prestaties van de Camaro vallen toch wel tegen, de motor trekt niet erg hard, maar de achterwielaandrijving geeft een mooie sensatie bij al dit betere bochtenwerk. Het petje is inmiddels opgezet als het 11 uur is en de weg naar Navajo-land wordt vervolgd. Het land verandert van droog (Phoenix, Sedona) naar groen en bergachtig (Flagstaff) naar woestijn vlakgebieden. Uren kun je rijden zonder een enkel dorp. Toch wonen er mensen zo links en rechts op de meest troosteloze dorre stukjes land. Over hell gesproken... Om 3 uur pm doemen de beroemde Monumenten van de Valley op. Het gebied is uitgestrekt, leeg, kaal, behoudens enkele enorme rotsen en bulten die op die vlakte liggen. Onwaarschijnlijk. De vallei, gelegen op het Colorado Plateau op een hoogte van zo'n 1700 meter boven zeeniveau, bestaat uit zandsteen en heeft zijn karakteristieke rode kleur te danken aan het in de bodem aanwezige ijzeroxide. Door erosie van de bodem hebben zich zandsteenformaties gevormd die tussen de 100 en 300 meter hoog zijn en namen als East and West Mitten, Totem Pole en Three Sisters dragen. Het gebied is Navajo-reservaat en er mag geen hotel staan. Er is een dappere indiaan geweest met een heus business plan die besloot dat er een hotel mocht worden gebouwd gerund door de indianen, in harmonie met de omgeving, op de beste plek in de Monument Valley. Het hotel ging open in 2009 en is elke dag compleet volgeboekt. De prijs liegt er ook niet om. Moar, dan hedde wel wa. Het hotel heet The View, en dat is helemaal niets te veel gezegd. Ongelooflijk. Vanaf het balkon kun je naar de zonsondergang en opgang kijken. Een fotogeniek spektakel. Na zonsondergang wordt er op een blinde muur in de openlucht de film Stage Coach met John Wayne gedraaid, die zich afspeelt in dit gebied. Mensen beginnen te applaudiseren als de monumenten in beeld komen. Om 5uur ging de wekker om het schouwspel te aanschouwen. Het was de moeite waard. Alhoewel de zon achter een van deze grote bulten op komt. Je mag dit gebied niet in zonder Navajo indiaan als guide, behalve 1 hike trail, de Wild Cat trail. Direct nadat het ligt was werd deze trail gelopen (om 6u30), om de zon inderdaad te zien vanuit de vallei. De tocht daalt af in de vallei en loopt om een van die bulten heen. Indrukwekkend zo groot als deze zijn. De zon was noh steeds aan het opkomen dus het was nog niet te warm, maar het is wel werken geblazen want de bodem bestaat eigenlijk uit los (rood) zand. Daarna werd de tocht voortgezet naar de Grand Canyon. Een 3 uur trip die voortvarend ging, totdat het park werd toegetreden en er bliksemschichten te zien waren. Snel de kap omhoog bleek geen slechte keuze, want na 3 minuten brak de hel los. Regen, hagel, wind. Het kwam met bakken uit de lucht. Daarna bleef het wat regenen en waaien. Jammer voor het uitzicht en ook de zonsondergang bleek letterlijk in het water te vallen. En een onverwachtse encounter met een edelhert werd niet door deze geapprecieerd en te aanval ging waardoor er moest worden gerend voor leven - dat liep gelukkig goed af. Ook al is het een zeer droog gebied, deze tijd van het jaar is gekenmerkt door Monsoon (Moesson), een zomerse regenstorm die regelmatig toeslaat in de zomer. Dat hebben we geweten. De volgende ochtend ging om 4u55 de wekker, en het nog steeds bewolkt. De zon had moeite om door de wolken te komen, maar het was mooi. De canyon heeft zich verder niet meer in de zon laten baden, jammer genoeg. Het voordeel van zo vroeg opstaan is dat je alle tijd hebt om nog activiteiten te ondernemen zonder massatoeristen. Er zijn talloze trails maar 1 populaire de afdaalt in de Canyon. Het duurt een 6tal uren om omlaag en omhoog te gaan. Die tijd was er niet, maar er werd een flinke afdaling gemaakt en weer omhoog geklommen. Een prachtige ervaring. Daarna was het tijd om naar Page te reizen omdat een fototoer was afgesproken in de upper Antilope Canyon, die beroemd is om zijn mooie rode gewelfde gangen als gevolg van ondergronde waterstormen die zijn weg baanden door het zachte gesteente. Wederom op Navajo terrein en dus de enige manier om ze te bezichtigen is middels een Navajo indiaan als gids. Super populair, die tochten, de 11u30am toer is al maanden van te voren volgeboekt. Het is de enige manier om de befaamde zonnestralen-foto's te kunnen maken. Een lichtstraal of bundel die naar binnen schijnt in de mooie Canyon, dat is wat iedereen wilt. Er was enkel plek om 13u30, maar omdat er flink werd doorgereden naar Page en er toevallig een no-show was van een andere toerist kwam een plekje vrij; alle anderen waren toen al vertrokken zodat er een speciale comfortabele Jeep werd geregeld waarmee in no-time comfortabel door het mulle zand werd getrokken.  De Canyon was druk bezocht maar de Indians deden een mooie job om iedereen een fotomomentje te gunnen. De guide was zelf zo vriendelijk om voorrang te geven aan die arme jongen die de fototoer had gemist maar die op het laatst nog kon worden toegevoegd als toerist, en dus naast de fotogroep mocht aansluiten. Goeie deal! Daarna werd de Glen Powell dam nog bezocht, die de Colorado Rivier heeft afgesloten en zodoende Lake Powell heeft gevormd en daarmee het drinkwater van de wijde omgeving verzorgd, en nog electriciteit opwekt. Een mooie rondtoer leerde meer over het ontstaan van dit reusachtig meesterwerk, wat genoeg beton heeft om een dubbelbaans snelweg van Phoenix naar Chicago aan te leggen. De terugtocht over dezelfde weg ging weer snel, met een overnachting in Flagstaff. Het wordt wel de moeder van de Route 66 genoemd, de befaamde snelweg van de USA. Toch viel het nogal mee hoe weinig nog gerefereerd wordt aan deze historie. Daar hadden we meer van verwacht. Flagstaff is vooral een stad met ietwat rauwer volk en meer low-life dan gewend. Motel 6 was cheap ($49) maar voelde ook onveiliger aan. Maakte niet uit, er werd geslapen als een os. En toenw as het al weer dinsdag en de terugtocht naar Phoenix werd eminent want de cursus begint om 5uur pm. Bij daglicht zie je dan ineens waarom dit het woestijngebied wordt genoemd, want het staat vol met cactussen! Op tijd terug en 1086 mijl (1747km) en een gemiddelde snelheid van 49 mijl per uur over de gehele trip verder werd de Camaro ingereden, met duidelijk verbeterde prestaties, teruggegeven, terwijl de temperatuurmeter 110 graden F (43 C) aangeeft. Zonder ongelukken, waar anderen toch minder gefortuneerd waren. Nice to be back in Phoenix, geenszins hell!!

PS sommige foto's hebben opschrift omdat ik niet de juiste license voor de software bij me heb....

 

 

Tweet