North we go, back home

Ongeveer 180 mijl noordelijker komen we in Savannah in de staat Georgia. Georgia is een echte zuidelijke staat met een tropisch warme en vochtige temperatuur het hele jaar door. Spanish moss verraad dat dit gebied normaliter een warme, zwoele en vochtige atmosfeer heeft, aangezien het geen lage temperaturen kan verdragen en leeft van vocht in de lucht. In 1733 ontdekt door de Engelsen, en door dit klimaat uiterst geschikt voor verbouwen van katoen, dus het binnenland staat vol met oude kantoen-plantages en Savannah werd als havenstad naar de oude wereld een rijke stad.

Het historisch centrum is behouden gebleven van oorlogen en orkanen, dus de opzet is nog steeds te bewonderen. Mooie huizen en parkjes maar ook het havengebied met oude katoenpakhuizen die verbonden werden door zogenaamde iron walkways, zodat de katoensjouwers het hoogteverschil met de kade kon overbruggen. Tegenwoordig is de combinatie van industrieel gebouwen met mooie kleine winkeltjes natuurlijk een aantrekkelijke combinatie. We slenteren door het stadje en zien de charme van de prachtige live oaks (witte eikenbomen die zo genoemd werden omdat ze nooit hun blad verliezen) met Spanish moss in elke straat en elk plein. Maar omdat we net uit St Augustine komen waar het nog gemoedelijker was en kleinschaliger is de overgang relatief groot, dus het kan ons niet helemaal bekoren. De havenzijde is smoezelig en vergeven van de commercie, wat niet onze smaak is. We slenteren terug naar het hotel  (Roos loopt tegenwoordig alles mee, Fien op de nek) en de meisjes springen nog in het zwembad, waarna de regen losbreekt - net op tijd binnen. We slapen als ossen. De volgende ochtend is het weer omgeslagen. De temperatuur is 16 graden, 10 graden lager dan gisteren. We hebben weer 165 mijl te rijden om naar Charleston (South Carolina) te gaan. We rijden binnendoor door de wetlands, rivieren delta's en eilanden. Halverwege ligt Beaufort, een werkelijk prachtig dorpje waar de tijd heeft stilgestaan. De huizen zijn allemaal juweeltjes uit de koloniale tijd, met hoge pilaren en porches en er zijn grote bomen overal. Een machtige plek die de sfeer ademt van het zuiden. Fientje slaapt dus we nemen wat foto's en vervolgen onze weg naar Charleston. De locatie was gekozen in opdracht van de Engelse kolonialisten om een great port location te vinden. Dat is gelukt. Deze stad was in 1690 de vijfde grootste stad van de US. Heden ten dagen heeft het de 2e grootste haven van de oostkust van de US. De stad werd een rijke handelslocatie die vooral initieel vervuld werd door slavenimport. 75% van alle slaven die naar de US werden vervoerd kwamen door deze haven aan land. De stad is een juweel als het gaat om historische gebouwen, en heeft dat bewaard.  Het heeft nog 2000 historische woningen, de grootste hoeveelheid historische gebouwen van de Americas. Deze stad bevalt ons heel goed. Toen we door de winkelstraat liepen waanden we ons even in Den Bosch. Portiekjes, boetiekjes, allemaal aan de straat gebouwd, een normale Europese stad. Het zag er voor ons gewoon uit, de Amerikanen gaan helemaal uit hun dak als ze dit zien. Jammer dat ze er niet van leren. Je kunt toch ook gewoon dit model kopieren als je dit zo leuk vindt? Geen overdekte giant malls of strip malls, maar gewoon een winkelstraat met een stoep waar je klanten buiten lopen, en je op de fiets kunt gaan. Richting de haven zien we de ene mooie straat na de andere, met huizen die duidelijk een rijkdom laten zien. Vele katoenplantage eigenaren verlieten de moerassen en muskieten om hier te wonen, en dat mocht gezien worden. Jammer genoeg is er in 1880 een aardbeving die 8000 woningen beschadigde, anders hadden we er nog meer gezien. Een mooie oplossing om de woningen te redden was door het plaatsen van grote bouten en moeren die continue aangedraaid werden om het gebouw weer recht te krijgen. Die moeren kun je nog overal zien in de wanden. We hadden de meiden een rondrit in een koets beloofd dus dat deden we. Mooie manier om alles te weten te komen vanuit een uniek perspectief. Onvergetelijk voor Roos en Fien maar ook papa en mama hebben genoten. De volgende dag verlieten we de stad en maakten we ons op voor de terugreis. Charleston - Vienna is nog zeker 8 uur rijden. Zodra we de interstate 95 opdraaien zegt de navigatie 'over 450 mijl linksaf'... Blijft wonderlijk. De  terugreis ging voorspoedig, cruise control en zoeven maar. Het is Amerika, autoland. We weten nu waarom grote auto's comfortabel zijn en grote motoren hebben. Vrachtwagens rijden even hard als auto's en Campers (leer: bussen) hebben allemaal een auto (lees: pickup truck) achter hun bus hangen als karretje (via een ingenieus systeem) en soms zit er nog een golfkar in de pickup, of hangt er een aanhanger achter de pick-up truck (die weer achter de camper hing). Het kan allemaal. We doen vrolijk mee. Om 1800 uur zijn we weer in Vienna. In 14 dagen hebben we ongeveer 1700 mijl gereden (en de trein heeft ons de 819 miles trip naar Florida bespaard) (verbruik: 1 l : 10km) door 5 staten, bij 7 hotels ingecheckt, en 13 dagen continue zon gehad met temperaturen boven 25 graden. Super!    

  

 

 

 

Tweet