40'ers music? - Home Alone (2)

In Vienna zijn wij gezegend met een fantastisch buiten-theater, met de illustere naam Wolf Trap. Terug naar 1700, toen het gebied hier geteisterd werd door wolven en er een prijs was voor elke wolvenkop die werd gevangen in een val (= 'trap' in engels), daar is het theater naar genoemd, bovenop datzelfde gebied. Het is een amfitheater waarbij er een overdekt gedeelte is rondom de buhne en daarbuiten omheen een groot gedeelte gras dat de 'staantribune' is. In werkelijkheid is dat de zit tribune, waar de amerikanen met hun koelboxen en stoeltjes en kleedjes lekker relaxed neerstrijken om naar de voorstelling te kijken en luisteren. Het is 20 juli, buiten is het 38 graden, en het koelde af tot 30 graden (nu, om 11 uur s' avonds). Vanavond speelde Boz Scaggs en Michael McDonald. Wie? Tja die vraag heb ik meermalen moeten beantwoorden. Ik denk dat ik qua muzikale vorming meer dan gemiddeld heb meegekregen door de invloed van oudere broers John en Ramon, en door de LP collectie in de bibliotheek in Geleen. Ik herinner mij de LP hoes van Boz, leunend op een rode racemotor in een zwart lederen pak, en dat ik daar meer van moest weten. Later leerde ik Lido's shuffle en Low Down kennen, en was onder de indruk. Michael Mc Donald was vroeger de lead zanger van de Doobie Brothers, een illuster gezelschap waarvan John de singel 'what a fool believes' uit een grote box viste toen die bij onze ouders werd afgeleverd voor de verkoop aan de Jandaia markt in Geleen Zuid (samen met Somebody to Love van Queen, een andere invloedrijke band in mijn vorig leven). John had een platenspeler, en als hij op school was draaide ik zijn LPs grijs (John, bij deze, ik beken...). De Deejay tijd in mijn studententijd heeft mij verder verbreedt dus ik ben wellicht wat breder onderlegd. Dus toen Wolftrap aankondigde dat zowel Boz als Michael samen gingen optreden op een avond als de meiden in Nederland zijn werd er geen moment getwijfeld en werd een boeking gemaakt. Anneke was enkele weken geleden naar Aretha Franklin geweest, en was erg enthousiast. Ik heb bij mijn vrienden hier in de US gevraagd wie mee ging maar er kwam steevast een vraag terug die meestal de zinsnede 'who the f%$#k is Boz Scaggs and Michael Mc Donald?'. Ik ging dus alleen. De setting is inderdaad super, je mag je eigen picknick meenemen als je op het gras zit, en toen ik aankwam was het een vrolijke boel, met overal groepjes en stelletjes en de wijnflesjes plopten om mij heen open. Ik nam een bescheiden koeltasje mee, zo bleek, met enkel een flesje Rose en een 'haffeltje' chips. Om mij heen werd er gedronken en ge'snackt', met stokbroden en mozzarella, chilli, chips, druiven en mac-and-cheese (macaroni & kaas). Boz kwam op tijd en was fenomenaal. Michael kwam daarna en was super. De mannen worden wel ouder. En ook hun publiek. Toen ik neersteek op een plekje op het gras keek de dame naast mij mij aan en sprak vol bewondering: you must be the youngest person attending this session... Verderop gilde een stel vrouwelijke midden veertigers dat ik best op hun matje mocht zitten. Mijn leeftijd, 40, jeetje, behoor ik bij de oude lullen? Ben er bang voor. Klein verdriet. Maar niet getreurd, het optreden was geweldig, de ambiance evenzo. Klein traantje, ik wou dat Anneke hier was, maar verder super. Wederom een verrassende ontdekking, en een geweldige manier om je avondje door te komen. Verveel me nog niet....

Tweet