Washington DC / Limburg

Deze week is Danny voor zijn werk in Brussel geweest. Het project waaraan hij werkt had een interim review met de zgn Steering Committee, die toevallig een 2 daagse bijeenkomst hadden in Brussel. Eerst een weekend met veel aandacht voor de meiden. Op zaterdag zwemmen. Het valt op dat er geen echte zwemparadijzen zijn hier, niet een centerparks of Tongelreep waar je eventjes lekker gaat plonsen in een kinderparadijs. De overdekte zwembaden zijn uiterst functioneel ingericht en hebben een 'beach' area, waar je het zwembad inloopt via een aflopende schuine vloer. Roos ging met Danny haar nieuwe badpakje uitproberen. Danny & Anneke zijn beiden niet zulke waterratten dus we moeten er ons toe zetten. Roos is relatief laat met watervrij worden. Maar deze keer ging het stukken beter. Ze zag een vriendinnetje van school en dat brak het ijs meteen. Roos dobberde lekker met haar zwembandjes. En zwemt als een hondje.
Wat ook opvalt is dat de Amerikanen geen oranje opblaasbandjes gebruiken. Wel zwemplankjes. En ik zie toch veel heel jonge kindjes die al kunnen zwemmen. We zullen zien, gaan het toch maar iets vaker doen.
Op zondag zijn we in de ochtend nog naar Washington gegaan. Eigenlijk om de bloesem op zijn top nog eens te bewonderen, maar we kwamen de stad niet normaal in door de drukte. Dus we hebben toen maar in de buurt van the Whitehouse geparkeerd en een stukje gelopen. Voor Roos en Fien maakt het echt niet uit waar je bent, als ze maar even samen kunnen blijven en elke stoeprand, trapje en hekje kunnen beklimmen. Het Whitehouse was er wel, maar die eekhoorns zijn veel interessanter. Een lekkere illy-koffie in een bijna bistro-achtige setting en het was al weer tijd om naar Vienna terug te keren want Danny moest met de 1800 vlucht mee.
Voor Danny een rare gewaarwording, om een weerzien te hebben met de stad, de mensen, de Europese auto's en gewoontes. Hij werd meteen herinnerd aan de kortere lontjes en minder beleefd gedrag in Europa,  toen hij in de aankomsthal al meteen ongeveer omver werd gelopen en de deur voor zijn neus dicht werd gegooid door zijn voorganger. Dat was wel eventjes anders geweest in de US. In het verkeer was het ook weer eventjes wennen. De auto's scheuren vooral in Brussel links en rechts om je heen, er wordt niet netjes op hun (invoeg)beurt gewacht, er geldt het recht van de brutaalste en is de toeter je vriend. In de US hebben we in 3-4 maanden 1x een toeter gehoord, hetgeen volgens ons dan ook nog steeds per ongeluk was. De snelheid is ook weer wennen. Het voelde vreemd om op de snelweg weer harder dan 95 km/u te rijden. En natuurlijk heeft hij de eerste 10 keren de auto laten afslaan omdat de auto werd gestart met de voet op de rem als ware het een automaat. Maar het meest gekke is toch wel dat de gehele verhouding klopt. In Europa hebben we smallere wegen en kleinere autos. In de US hebben we grotere wagens en bredere wegen en parkeervakken. Danny huurde een Hyundai i 20 met een dieselmotor. Fijn wagentje en voelde niet klein. Totdat hij die Jeep voorbij reed. Ook de Saab 9-3 cabrio werd gezien, en de auto lijkt een stuk groter in Europa dan in DC. Maar het gaat dus echt om de verhoudingen dat ervoor zorgt dat je gefopt wordt. Na de presentatie op woensdag was er tijd om op donderdag 's middags naar Limburg te rijden. Ans en Jo waren heel erg blij om de verloren zoon weer in hun midden te hebben. Jo had er al niet van kunnen slapen. Een mooi weerzien dat extra mooi werd doordat ook Ramon en John, Ingrid, Pim en Sam ook aanschoven bij de tomaten maaltijdsoep en pannenkoeken. Een mooie ongedwongen avond met verhalen en emoties.
Lekker weertje in Europa, in DC is het tot deze week nog steeds wat kwakkelen. En waar de lente toch echt bezig is geweest om te beginnen, getuigen de veelal groene omgeving. Thuis in Vienna is het toch nog steeds heel kaal... Bij terugkomst in DC was er regen. En nog steeds geen hogere temperaturen,
Maar wel een mooi weerzien met de 3 meiden. Heerlijk.

De drie broertjes weer even samen

Lekker samen rond de soeppan - zoals vroeger!

Tweet