We kwamen hier in Virginia in de wetenschap dat er 4 seizoenen zijn. Koude winters en warme zomers, met heerlijke lentes en prachtige herfsten. Toen we net aankwamen, inmiddels 2 jaar geleden, was het inderdaad sneeuwstorm na sneeuwstorm. En een hete zomer volgde op een ietwat koude lente. Maar de daaropvolgende (vorige) winter was geen schaduw van de winter die wij meemaakten toen we nog verse expats waren. 2012 bleek in zijn
geheel het warmste jaar ooit voor deze regio. En dus was er in december nog geen sprake van winter, behalve
de 2e kerstdag. Maar Januari 2013 bleek iets anders in petto te hebben...
Het weerpatroon tot en met 2e week januari was gevormd door de Jet stream die de grens vormt tussen koud en warm. De constante luchtstroom die het weerbeeld zo sterk bepaald was nog steeds niet sterk genoeg om de arctische lucht naar het noordoosten te brengen. In plaats daarvan werd de warme lucht vanuit midden Amerika naar ons toe geblazen. Zo hebben we al 18/19 graden gehad in 2013. Maar gelukkig veranderde dat recentelijk. Amerika veranderde in een icebox. Temperaturen daalden dramatisch over het hele land. In het noorden kreeg New Hampshire te maken met gevoelstemperaturen van -85graden Fahrenheit (-65 graden Celcius). I
n Chicago hebben brandweermannen te maken met onwaarschijnlijk bevriezend bluswater. Het is hier bij ons ook ijzig koud geworden. De deur van de arctische koelkast is open blijven staan, hetgeen tot koude dagen en nachten heeft geleid. Wij hebben nu een week of 2 temperaturen die onder nul (C) blijven, dag en nacht. Jammer genoeg, sneeuw was nog steeds niet aan de orde. Op donderdag zou er dan eindelijk sneeuw vallen. Of vrijdag. Het werd inderdaad vrijdag. En de sneeuw was een klein dun laagje. De paniek en de voorbereiding was er niet minder om. Scholen gingen 2 uur eerder dicht, record zouthoeveelheden werden gestrooid. Iedereen wenste elkaar 'Stay Warm' toe en ging vroeg naar huis. Jammer dat het slechts een klein laagje werd. De wegen waren zo gezouten dat de temperaturen ver onder nul nog steeds nat bleven. Op zaterdag hebben we over de stokken en stenen geschraapt met de slee, in ons parkje, want er zal gesleed worden. Er was helemaal niemand - waar zijn toch al die kinderen? Maar 's middags was de meeste sneeuw toch al verdwenen. Jammer. De vooruitzichten voor deze winter waren "wild". Het kon alle kanten op gaan. De komende week gaan we van vriezen naar 21 graden celcius op woensdag naar vriezen het weekend. Een roller coaster. De weermodellen geven aan dat de jetstream de koude lucht naar ons toe zal brengen in Februari.
Joepie. Maart zal weer warmer worden dan gemiddeld en April ook. Och ja. Geef ons nog maar wat sneeuw. De oude jeep staat elke dag paraat om Danny over de slipperige wegen te leiden. Hij doorstaat de test glansrijk. De dikke 8 cylinder trekt zijn 4 wiel aangedreven koets met gemak over de besneeuwde en soms nog gladde binnenwegen. Als er maar niet abrupt geremd moet worden want dan is het ineens een boot in het water. Op zondag was het zonnig. De wegen waren droog en spierwit. Echt alle wegen. Er is met bovenmatig geweld opgetreden tegen een storm van niks. We stoften naar DC waar het
Post Office museum een welkome afwisseling bood aan het weekend dat zich veelal binnen afspeelt, in de buurt van de open haard en veel spelletjes. Daar, in DC, is een
prachtig postkantoor pand uit het begin van de vorige eeuw omgetoverd tot een museum. Roos is super geintereseerd en vraagt ons de oren van ons hoofd. Fien is minder enthousiast. Ze is nog steeds bang van het laatste museumbezoek over Piraten, in de Bahamas, waar een nep-piraat luidruchtig de mensen voor het museum probeerde binnen te praten. Toen we bij het Post Office museum aankwamen stond er een donkere grote zwerver hard te preken voor de deur. Enfin, Fien dacht - daar gaan we weer dus dat kostte wat overtuigingskracht. De postgeschiedenis is boeiend in een land waar de infrastructuur met de kolonisatie hand in hand ontwikkelde. In den beginne Postkoetsen, de beroemde Pony-Express (1900 mijl per paardenkoerier), Stage coaches, en later treinen, en daarna alle auto's en vliegtuigen die van de 2e wereldoorlog over waren werden ingezet om dit land met elkaar te verbinden. Immers, de kolonialisten in het begin van 1800 waren ervan overtuigd dat ze een voorbestemming hadden om dit continent van zee tot zee te veroveren. Maar land had geen waarde als het niet ontwikkeld kon worden, dus kwam de nood aan postkoetsen die contracten konden vervoeren en zo ontwikkelden ruige paadjes zich tot een goed-begaanbare wegennet. Met die post is het wel goed gekomen. Heden ten dage worden er nog steeds ongeveer 600 miljoen poststukken per dag verwerkt door de USPS, de KPN van de US. Een brief postzegel kost 66 dollar cent voor de gehele US, inclusief Hawaii. Hoezo dit land gaat failliet? Het blijft een boeiend land.
We kwamen hier in Virginia in de wetenschap dat er 4 seizoenen zijn. Koude winters en warme zomers, met heerlijke lentes en prachtige herfsten. Toen we net aankwamen, inmiddels 2 jaar geleden, was het inderdaad sneeuwstorm na sneeuwstorm. En een hete zomer volgde op een ietwat koude lente. Maar de daaropvolgende (vorige) winter was geen schaduw van de winter die wij meemaakten toen we nog verse expats waren. 2012 bleek in zijn geheel het warmste jaar ooit voor deze regio. En dus was er in december nog geen sprake van winter, behalve de 2e kerstdag. Maar Januari 2013 bleek iets anders in petto te hebben...
Het weerpatroon tot en met 2e week januari was gevormd door de Jet stream die de grens vormt tussen koud en warm. De constante luchtstroom die het weerbeeld zo sterk bepaald was nog steeds niet sterk genoeg om de arctische lucht naar het noordoosten te brengen. In plaats daarvan werd de warme lucht vanuit midden Amerika naar ons toe geblazen. Zo hebben we al 18/19 graden gehad in 2013. Maar gelukkig veranderde dat recentelijk. Amerika veranderde in een icebox. Temperaturen daalden dramatisch over het hele land. In het noorden kreeg New Hampshire te maken met gevoelstemperaturen van -85graden Fahrenheit (-65 graden Celcius). In Chicago hebben brandweermannen te maken met onwaarschijnlijk bevriezend bluswater. Het is hier bij ons ook ijzig koud geworden. De deur van de arctische koelkast is open blijven staan, hetgeen tot koude dagen en nachten heeft geleid. Wij hebben nu een week of 2 temperaturen die onder nul (C) blijven, dag en nacht. Jammer genoeg, sneeuw was nog steeds niet aan de orde. Op donderdag zou er dan eindelijk sneeuw vallen. Of vrijdag. Het werd inderdaad vrijdag. En de sneeuw was een klein dun laagje. De paniek en de voorbereiding was er niet minder om. Scholen gingen 2 uur eerder dicht, record zouthoeveelheden werden gestrooid. Iedereen wenste elkaar 'Stay Warm' toe en ging vroeg naar huis. Jammer dat het slechts een klein laagje werd. De wegen waren zo gezouten dat de temperaturen ver onder nul nog steeds nat bleven. Op zaterdag hebben we over de stokken en stenen geschraapt met de slee, in ons parkje, want er zal gesleed worden. Er was helemaal niemand - waar zijn toch al die kinderen? Maar 's middags was de meeste sneeuw toch al verdwenen. Jammer. De vooruitzichten voor deze winter waren "wild". Het kon alle kanten op gaan. De komende week gaan we van vriezen naar 21 graden celcius op woensdag naar vriezen het weekend. Een roller coaster. De weermodellen geven aan dat de jetstream de koude lucht naar ons toe zal brengen in Februari.
Joepie. Maart zal weer warmer worden dan gemiddeld en April ook. Och ja. Geef ons nog maar wat sneeuw. De oude jeep staat elke dag paraat om Danny over de slipperige wegen te leiden. Hij doorstaat de test glansrijk. De dikke 8 cylinder trekt zijn 4 wiel aangedreven koets met gemak over de besneeuwde en soms nog gladde binnenwegen. Als er maar niet abrupt geremd moet worden want dan is het ineens een boot in het water. Op zondag was het zonnig. De wegen waren droog en spierwit. Echt alle wegen. Er is met bovenmatig geweld opgetreden tegen een storm van niks. We stoften naar DC waar het Post Office museum een welkome afwisseling bood aan het weekend dat zich veelal binnen afspeelt, in de buurt van de open haard en veel spelletjes. Daar, in DC, is een prachtig postkantoor pand uit het begin van de vorige eeuw omgetoverd tot een museum. Roos is super geintereseerd en vraagt ons de oren van ons hoofd. Fien is minder enthousiast. Ze is nog steeds bang van het laatste museumbezoek over Piraten, in de Bahamas, waar een nep-piraat luidruchtig de mensen voor het museum probeerde binnen te praten. Toen we bij het Post Office museum aankwamen stond er een donkere grote zwerver hard te preken voor de deur. Enfin, Fien dacht - daar gaan we weer dus dat kostte wat overtuigingskracht. De postgeschiedenis is boeiend in een land waar de infrastructuur met de kolonisatie hand in hand ontwikkelde. In den beginne Postkoetsen, de beroemde Pony-Express (1900 mijl per paardenkoerier), Stage coaches, en later treinen, en daarna alle auto's en vliegtuigen die van de 2e wereldoorlog over waren werden ingezet om dit land met elkaar te verbinden. Immers, de kolonialisten in het begin van 1800 waren ervan overtuigd dat ze een voorbestemming hadden om dit continent van zee tot zee te veroveren. Maar land had geen waarde als het niet ontwikkeld kon worden, dus kwam de nood aan postkoetsen die contracten konden vervoeren en zo ontwikkelden ruige paadjes zich tot een goed-begaanbare wegennet. Met die post is het wel goed gekomen. Heden ten dage worden er nog steeds ongeveer 600 miljoen poststukken per dag verwerkt door de USPS, de KPN van de US. Een brief postzegel kost 66 dollar cent voor de gehele US, inclusief Hawaii. Hoezo dit land gaat failliet? Het blijft een boeiend land. 
No comments:
Post a Comment