Christmas at the Bahamas

1e kerstnacht is vermoeiend. Fien krijgt koorts, en beide meisjes hebben de slag met het heersende verkoudheidsvirus plotseling verloren.  Zelf opgezocht, want op bezoek bij mensen die net er bovenop kwamen en in de sneeuw en kou liedjes gaan staan zingen is niet risicoloos, maar ja, anders beperk je jezelf ook weer. Als we vermoeid opstaan zien we de sneeuw en ijzel letterlijk uit de lucht vallen. Oei. We vetrekken vandaag naar de Bahamas, maar niet vanuit onze vertrouwde Dulles luchthaven om de hoek maar vanuit Baltimore, zo'n 50 minuten rijden hiervandaan, omdat er rechtstreeks naar Nassau kan worden gevlogen. We besluiten snel te vertrekken. Een verstandige beslissing, zo blijkt. We rijden voor een sneeuwfront uit, en als we ingecheckt zijn zien we de landingsbaan en vliegtuigen wit worden en krijgen we Facebook berichten uit Vienna over sneeuwballengevechten. Gelukkig geen vertraging voor de vlucht, zo lijkt het. Niets is minder waar. De-icing is het woord, en het duurt 1.5 uur voordat het vliegtuig opstijgt met gifgroene vleugels door de antivries. De vlucht gaat dwars door het stormfront heen dus wederom een bijzonder rocky flight. Maar dat leed is snel verdwenen als we na 2 uur vliegen het koraalrif de zee afwisselend smaragd groen en azuurblauw zien maken, en weldra ontwaren we enkele tropische eilandjes omlijnd door de witte zandstranden als de daling wordt ingezet. 

En binnen 45 minuten brengt de links rijdende taxi ons naar ons bed&breakfast (A Stones Throw Away). Een oud koloniaal pand staat bovenop een rots, die over de zee uitkijkt. Een prachtige plek, en evenzo mooie accomodatie. Grote houten vlonders en balkonnen rondom het huis, met loungebanken en deck chairs te over. Zachte jazz (kerstmuziek) op de achtergrond en kerstlampjes in de deck railing, met op de achtergrond de azuurblauwe zee en het is een net een sprookje, voor ons van 8 nachten. We dineren op het dek in onze korte broek en t-shirts. Wat een verschil met 6 uur geleden. We bevinden ons op New Providence. Bahamas bestaan uit 700 eilanden, maar slechts een kwart wordt bewoond. De Bahama’s zijn de eerste republiek in de ‘Nieuwe Wereld’, nadat Engelse puriteinen zich er hadden gevestigd. De Britten hebben er lange tijd de dienst uitgemaakt, maar sinds dertig jaar zijn de Bahama’s onafhankelijk. In het dagelijks leven is de Britse invloed nog steeds merkbaar, want veel invloeden en tradities zijn nog steeds in gebruik. De hoofdstad (Nassau) bevindt zich op New Providence. Op dit eiland, of eigenlijk, een gedeelte voor de kust verbonden met bruggen liggen de belangrijkste resorts voor de Bahamas: Atlantis. Een soort Disneyland in de Caribische zee. Onwerkelijk. Over de top. Geen woorden voor. Onwaarschijnlijk duur, voor ons een kamer voor ongeveer $1000 per nacht, voor enkelingen een suite voor $25000. De meeste Amerikanen gaan rechtstreeks naar dit resort, voor gemiddeld 4 dagen. Of ze meren aan in een van de vele cruise schepen. Aan vrije dagen geen gebrek voor ons, dus wij gaan voor een andere bestemming. Het is natuurlijk meer zelf doen en ondernemen, geen vertical-drop waterglijbaan of snorkelacquarium en het strand is nog steeds aan het bekomen van de impact van Hurricane Sandy, maar dat geeft niets. Jammer genoeg is het zwembad(je) onverwarmd, en loopt de route naar het strand voor de deur via de straat die gebruikt wordt door scheurende Bahamianen en zwerfhonden, maar dat went snel. De zee is pristine en zo helder als kraanwater. We hangen op de stranden en eten in strandtentjes. De zon is sterk maar er is wat bewolking dus we worden in zekere zin gespaard. Als de bewolking dikker is nemen we de auto van de B&B eigenaar en rijden naar Nassau. De route doet ons hevig denken aan Cuba en de binnenlanden van Bahia. Wel tropisch, maar niet mooi. Nassau is een oude stad maar wordt overspoeld door Cruiseship toeristen die letterlijk voor de neus aanmeren. Nassau is dus een grote souvenirwinkel, waarbij er geen tax wordt geheven. Niet dat dat het eiland goedkoop maakt, want eten en drinken is hier nogal een prijzige bezigheid. De overwegend zwarte bevolking is niet de gegoede burgerij die dit allemaal moeiteloos kan bekostigen dus dat verklaart het armoedige achtergebied en primitieve infrastructuur. Toerisme is de hoofdbron van inkomsten. We rijden langs rijen hotels en resorts, weg van Nassau, terug naar onze bed en breakfast waar er geen resorts zijn en blanke toeristen zwaar in de minderheid. Er is niet zoveel te beleven als je niet op een resort zit als de wind aanwakkert en de zon zich wat verschuilt, zo merken we op zondag. Gelukkig is er een tropische dierentuin die verrassend leuk is voor de meisjes. En een speeltuin aan de zee, waar we en passant een dopingsceremonie mogen aanschouwen (in de zee!). Benieuwd hoe oudjaar/nieuwjaar wordt gevierd hier.....

Iedereen een fijn jaareinde toegewenst!

Tweet