Last Day of Heatwave

Het is werkelijk om te puffen hier. Al 11 dagen temperaturen boven 35 graden. De zaterdag werd merendeels binnen doorgebracht. Pas in de late namiddag werd aangedurfd om in de schaduw buiten te spelen. Wij voelen ons heel schuldig om binnen te zijn als de zon schijnt, het druist gewoon tegen ons Nederlands gevoel in. Maar zodra je de deur opendoet loop je tegen een muur van hitte aan. Inderdaad, wij hebben binnen de airco aan, dag en nacht. Danny herinnert zich de dag nog van het moment dat de knop omging en de airco continue aan werd gezet. Dat we dat ooit zonder konden.  Energieverslind-technisch is het ook beter om gradueel iets op temperatuur te houden dan in een keer proberen af te koelen. Maar toch. We zijn dus heel snel ingeburgerd. Op zondag besloten we maar naar DC te gaan, om de koelte op te zoeken van de musea. We besloten om naar de National Gallery of Art te gaan. Roos had een kunstproject op school afgerond (...) waarbij ze Matisse, Picasso en Vincent Van Gogh bestudeerden.
Het resultaat was een mooi kunstwerk en de drang om de echte werken te zien van de meesters. De gallery is een enorm gebouw van marmer, geopend in 1937, destijds het grootste uit marmer opgetrokken gebouw ter wereld. Privaat kapitaal van ene meneer Mellon, destijds derde rijkste man van de US (na Rockefeller (jaja die van Esso) en Henry Ford), rijk geworden als jurist met contracten voor aluminium, kolenindustrie en een bank begon. Na 50 jaar kunst verzamelen dacht hij dat het tijd was om dit aan het Amerikaanse volk terug te geven.

In 1978 heeft zijn zoon er nog een vleugel bij geschonken, die de moderne kunst huisvest. Een prachtig geometrisch gebouw dat ondergronds  verbonden is met de westvleugel. De verbinding van oud naar nieuw gaat via een tunnel met 41000 led lampjes die de kinderen enorm boeiden. Binnen was het heerlijk koel, we zwierven een beetje van ruimte naar ruimte, en we vonden Ven Go, zoals de Amerikanen het zeggen, zo zegt Roos het dus ook. Roos was teleurgesteld dat de echte Zonnebloemen er niet hingen. Toen we hadden uitgelegd wat een galerij was vroeg ze waarom haar schilderijen dan niet werden opgehangen. Heerlijk. Papa en mama waren overdonderd door de hoeveelheid kunst, bekende werken en bovenal de totale afwezigheid van enige bescherming voor aanraken, stoten, fotografie of wat dan ook. Je kon als het ware het schilderij van de muur afpakken. Nog nooit die mooie pennenstreken van de meester van zo dichtbij kunnen bewonderen. Picasso werd ook gevonden, het orginele werk van Family of Saltimbanques hing levensgroot te pronken. En in de oostvleugel, de moderne vleugel, nog meer werk dat Roos meer aansprak en gelijkenis met haar kunstwerk had. Er is momenteel een Miro tentoonstelling die heel indrukwekkend is, waarbij de film subliem is en uitlegt hoe zijn kunst is ontstaan, en zelfs Roos boeide (hieronder toegevoegd - een must see). Fien besloot toen overigens de binnenkant van haar oogjes te gaan bekijken. Na 2 uurtjes en een lunch verlieten we dit mooie gebouw. We liepen letterlijk tegen een muur van hitte. Blij dat we even binnen zijn geweest. Blij dat we dit hebben gezien. Er is nog genoeg om eens terug te komen, dus dat gaan papa en mama maar weer eens snel doen. Het regende heel hard 's avonds en de temperatuur daalde weer naar een comfortabele 29 graden. We zetten er spontaan de airco van uit. Eventjes dan. Heel eventjes. 

Tweet