Old Timers in Vienna

Sommige dingen vallen je pas na een tijdje op. Waar zijn toch alle oude mensen in Fairfax, in Vienna? Waar is de opa die langzaam voetje voor voetje voort schuifelt, al leunend op zijn stok? Het viel ons ineens op. Ze zijn er niet. Je ziet ze niet. Nergens. Gek. Waar zijn ze dan? Of wordt je hier niet oud? Interessante vraag. Het beeld van de Amerikaanse stad is niet het beeld van Vienna. Geen flats, hoogbouw, blocks. Het is een groen dorp, maar wel met een drukke straat dwars er door heen, waar alle winkels aan liggen. De zogenaamde  'strip malls'. Het concept stamt uit de tijd dat de auto's de trams en paarden verdrongen. Winkels werden naar de rand van het dorp gebracht, en ingericht langs de weg, want het moest autovriendelijk zijn. Aan ruimte geen gebrek hier dus het werden lange uitgestrekte gebieden. De dorp/stadskern werd daarna overgenomen door de zakenwereld, en de woningen kwamen in nieuwe wijken buiten de steden. De zogenaamde suburbs. Vienna is eigenlijk een suburb, alhoewel het een historische rol heeft vervuld en dat weer niet typisch is voor een suburb (maar daarover een andere keer meer). De woningen staan tussen de bomen, veelal uit 1960. De jongere woningen zijn gebouwd op de fundamenten van de oude woningen. Het dorp is daarom nog steeds groen, met oude bomen waar je maar kunt kijken. Dus waar zijn de old timers? Wel, het is dus een suburb, heel dicht bij de hoofdstad van de Verenigde Staten. Dit gebied is een werkgebied, zakengebied, overheidsgebied. Hier wonen mensen die in DC werken. De huur is hoog, de huizenprijs is enorm. Hier woon je niet met een pensioenetje, tenzij je het huis in 1960 hebt gebouwd en er nog steeds woont. Dus dat verklaart al wat. De andere reden is dat de welgestelde oudere gewoon wegtrekt uit dit gebied richting het Benidorm van de US: Florida. Als je de demografie van Fairfax country (~1.2M mensen) vergelijkt met die van Nederland dan valt op dat de groep tot 40 over vertegenwoordigd is, en dat er vanaf 55 een steile daling is tov Nederland. In de US kun je vanaf 55 met pensioen mits je genoeg geld hebt of bij de overheid hebt gewerkt.....  Het klopt dus met het straat beeld. Overigens, als je niet genoeg geld hebt woon je dus nog hier in je 60'er jaren huisje, maar dan werk je ook nog steeds. In onze Giant supermarkt zijn er nog veel 70+ mensen aan het werk. 

Het laatste niet onbelangrijke effect is: waar moet die opa dan gaan lopen? De hoofdweg heeft een stoep, maar het secundaire wegennet is slecht bedeeld qua stoepen. Dit is gewoon geen voetgangersland. De ouderen lijken zich ook langer zelf te bedruipen in hun huisjes, en rijden nog vaak op hoge leeftijd in hun grote oude slee rond. Men zegt dat er vanaf 10uur in de supermarkt gewoonlijk een blauw-paarse gloed is van shoppers (van de haren). Het mysterie is ontrafeld. 

Typisch 60er jaren huis

Typisch nieuw millenium huis

De hoofdstraat dwars door Vienna (Chain Bridge Road, Rte 123), tevens de Strip Mall....:

Tweet

Learning English

Inmiddels zijn de scholen weer begonnen. Roos is ook weer begonnen, en, het valt op, ze voelt zich goed. Het is eigenlijk wel wat we verwachtten. Want de halve dagen die ze tot de zomervakantie had was in het begin prima om te wennen, maar na een aantal maanden zag je dat Roos te weinig uitdaging kreeg op een dag. Nu mag ze elke dag van 8.15 am tot 3.15 pm. En dat maakt een verschil. Sowieso, omdat ze nu in de hoogste groep zit. En omdat ze oude vriendjes zag en nieuwe vriendjes maakt. En het lesprogramma uitgebreider is. We hebben al eerder beschreven dat de structuur voor ons nogal overtrokken is, met rekenen, taal, schrijven, biologie, arts, geografie als onderwerpen... Het zorgt wel voor de nodige afwisseling. En de langere dagen zorgen dat Roos in een rap tempo het Engels, dat 13 weken praktisch stil lag, weer terug pakt en verder ontwikkelt. Roos is dan ook volledig het Nederlandse alfabet kwijt geraakt.Na de D switcht ze, tot haar frustratie, terug naar het Engels. Haar zinnen beginnen nu ook Engelse woorden te bevatten. En nog opvallender, eerst viel het haar op, maar nu niet eens meer. En alsof het niet genoeg is, 4x Franse les die ze per week krijgt beginnen nu ook binnen te druppelen. Franse liedjes, franse (zeer basale) basis zinnetjes, ze komen allemaal voorbij. Binnenshuis blijven we natuurlijk Nederlands praten. Buitenshuis willen we niet meteen de buitenlanders zijn, dus wordt al gauw in het Engels gesproken met elkaar. Met Roos is dat geen probleem meer. Zij switcht moeiteloos. Ze wordt overal aangesproken en kletst dan gewoon op zijn Roos' verder. Helemaal niet perfect, maar zonder moeite. In de speeltuin, bij de bakker, bij de supermarkt. Ze kennen haar naam op veel plekken, hetgeen ons vaak verwonderd. Hoor je ineens Hi Rose! Where is your sister Finn? (ze kunnen maar geen Fien zeggen). Of dan spreekt een kassamevrouw ons aan en vraagt ons of de ouders uit Nederland al zijn gearriveerd? Had Roos vorige keer verteld. De oppas die we hebben is een mooi ijkpunt. Die ziet  met intervallen hoe de ontwikkeling verloopt. Zij vertelde dat Fien ook sterk is ontwikkeld. Fien gaat dus nog minder last hebben van Nederlands. Haar taalontwikkeling is net op gang gekomen. Grappig dat zij bijvoorbeeld niet au zegt als ze zich ergens aan stoot, maar ouch . Ik wil more milk. Haar plasjes op de WC worden vaarwel gezwaaid met See you tomorrow!, hetgeen haar uitzwaai groet is als ze bij de daycare weggaat. En ik ben 2 en zeg....juist ja, No. Een beetje teveel No, dus daar moeten we dan een hartig woordje over wisselen. In het Nederlands dan wel te verstaan.....

Fien praat met de hond en buurvrouw...

van onder naar boven, Roos d'r eigen fonetisch schrift.... 'Ze moet in bed persé omdat ze ziek is'.

Tweet

It's cold in Vienna!

Mijn god, de natuur is aardig de weg kwijt. Was het normaal snikheet in Augustus, was dat nu meer Juli het geval. Augustus was eigenlijk perfect met een gemiddelde van 28 graden overdag. September daarentegen begon zeer vreemd met een aardbeving (nooit eerder in Virginia), een orkaan (al tientallen jaren niet meer zo dichtbij washington en New York geweest), overvloedige regenval (ongekende waterhoeveelheden) en dan nu het eerste koudefront, dat wel heel erg vroeg kwam. De nachttemperatuur is al enkele dagen rond de 8 graden geweest, en de dagtemperatuur haalde amper 16 graden. Steenkoud dus. Raar overigens dat de krekels gewoon ongestoord hun voor ons mediterrane geluid blijven produceren, ook bij deze lage temperaturen. In ons huisje is de verwarming zelf al 1x aangeslagen. Fien verkouden, papa verkouden. Jeetje. Lijkt wel Nederland! Onze Nederlandse gasten (Opa Jo en Oma Ans) hebben nergens last van. Het sightseeing programma liep gewoon door. Na de warme motordag kwam er nog een hele warme woensdag die voornamelijk werd gebruikt om een beetje bij te komen. Want een 350 kg 1400 cc zware harley rondsturen voelt toch een beetje als een sportwedstrijd, en daar moet je een beetje van bijkomen. Op donderdag werd het zo gezegd kouder. Washington's monumenten (2e wereld oorlog) maakte diepe indruk, maar het Washington Monument (alias 'de punt') was nog steeds gesloten en zelfs de omgeving was afgesloten wegens de aardbeving. Jammerdejammer, het is een prachtige plek, en een mooi uitzichtpunt, maar het lijkt dat het 170meter hoge gevaarte nog wel een tijdje (tot 2 jaar) uit de running kan zijn. Vervolgens het air en space museum in DC, een fijne plek om rond te dwalen. Op vrijdag stond de Shenandoah op het programma. Op 75 mijl hiervandaan is de Shenandoah vallei, met een prachtig park en bergen, de blue ridge mountains. Er loopt een weg dwars over de kam van de bergen, 105 mijl lang, de enige weg in het park. Er zijn hier zo'n 75 uitzichtpunten en 500 mijl aan wandelroutes. Met volop wild, want er zijn o.a. zwarte beren. Een prachtige tocht, zo dicht bij huis. We hebben inderdaad een zwarte beer gezien, en een prachtige tocht gelopen naar Mary's rock, op 3500 feet hoogte. Zaterdag was de Washington Zoo aan de beurt. Een van de oudste van de US, sinds 1889, en dat zie je. Het is heel goed onderhouden en op een unieke plek midden in de stad, met bomen en hoogteverschillen, een omgeving die je niet kunt nabootsen. De apen waren favoriet, vooral de Oerang-Oetang werd vriendjes met Roos. Vandaag een rustdag, hetgeen gelegenheid geeft voor reflectie. Na een lastig jaar voor Ans en ook voor Jo met een anticlimax vlak voor de reis hierheen was het bezoek een ultieme mogelijkheid om de accu weer op te laden, in vele opzichten. Jo en Ans willen niet naar huis. Dat zegt genoeg denken we. We hebben genoten, de kids ook en Opa en Oma zijn in de wolken, ook met elkaar. Vandaag figuurlijk, morgen letterlijk. Mooie, unieke herinneringen. We koesteren ze.

Tweet

Father & Son and the Mother of all Bike Tours

Jo's reactie op Danny's motortocht in Juli was: dit zijn jongensdromen. Echt waar? Heb je je rijbewijs meegenomen? Dan gaan we ervoor. Jo heeft nog geen ja gezegd of Danny was de boeking al aan het afronden. 2x een Harley, Janssen is de naam. Jo heeft vast nog wel momenten gehad waarop hij zichzelf  afvroeg waarom hij toch altijd zo enthousiast reageert op dwaze ideeen. Die nacht sliep Jo niet zo goed. Maar alle twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze de volgende ochtend het luide gepruttel van de Harley-Davidson Fatboy en de Sportster 1200 hoorden, die het begin van een avontuur aankondigde. Een beetje de omgedraaide wereld maar Jo nam het stuur van de Sportster in handen, terwijl Danny de Fatboy beteugelde. Na wat oefenrondjes op de parking was de Jo's koudwatervrees helemaal verdwenen en vertrokken ze voor een mooie scenic drive door Northern en West Virginia. Jo genoot met volle teugen en had een glimlach van oor tot oor. De fameuze rolling hills, de General Stores, de wijnvelden, de oude huizen met schommelstoelen en porches, de enorme landerijen met witte hekken en grote huizen, de Blue Ridge mountains en de Shenandoah rivier, ze hebben het allemaal gezien. En niet te vergeten het aller lekkerste biertje ter wereld in Harper's Ferry. Jo ruilde algauw het Spartaanse in voor het comfort van de Fatboy. Het paste als een handschoen. Na 150 mijlen kwamen ze moe maar voldaan Church Street binnen geroffeld. Ze sliepen als ossen. Een ervaring om nooit meer te vergeten. Vader en zoon. Volgend jaar weer?

Tweet

Sight Seeing - Part 3

Het weer draaide plotseling bij. Maar goed want Danny was al bijna begonnen te timmeren aan een Ark. Wat een zondvloed was dat. Gelukkig was dat voorbij. De vrijdag werd ingevuld met een bezoek aan de nationale begraafplaats van Arlington. De immense omvang (300.000 graven, 30 begrafenissen elke dag), hun afkomst (militairen of zeer hoogstaanden) en de aanwezigheid van beroemdheden zoals de Kennedy's zijn een van de belangrijkste redenen voor het bezoek van velen. Heel indrukwekkend en een prachtig overzicht over de stad! En 's avonds hadden we Baseball kaartjes voor de Washington Nationals tegen de Houston Astros. Ook al verloren de Nats, we hebben genoten van de sfeer en het spel. Op zondag gingen we met zijn allen naar Georgetown en stapten aan boord van de Nightingale voor een river cruise. Op maandag waren we zonder kinderen, want op school en creche, dus moest gebruik van worden gemaakt. We gingen naar Mount Vernon, het landgoed van George Washington, de generaal die de slag met de Engelsen won en daarna gevraagd werd om de eerste president van de Verenigde Staten te worden. Het ligt op een geweldige plek, op een heuvel, naast de Potomac. Het huis is bewaard gebleven en je kunt het bezoeken. Het is ruim genoeg. De Washingtons kregen 677 gasten op bezoek in het jaar na zijn overwinning. Het huishouden werd door 12 slaven gedaan. Het gehele complex hield 212 slaven bezig, voor het vee, de paarden, de landbouw, de tuinen, de boomgaard en om hout te hakken. Want er waren meer dan 30 open haarden te stoken. Het museum is een mooie manier om iets beter de geschiedenis van de VS te begrijpen. Ook voor Ans en Jo. Dit markeert en beschrijft het begin van de VS. We hopen voor ons dat het nog even duurt, want het is hier bere-leuk.....

Tweet

Sight Seeing - Part 2

Het bleef jammer genoeg regenen. Het heeft hier in tijden niet meer zo hard en zo veel geregend. Record na record is gebroken. Complete rivierstromen over de weg, snelwegen onbegaanbaar, auto's weggespoeld en zelfs in ons dorp 2 doden door verdrinking. Ergo, we zijn weer geswitched naar binnenevenementen. Op woensdag werd er rustig aan gedaan. Roos' eerste dag op school, weggebracht door Opa en Oma, daarna de locale Starbuck bezocht en de Giant om boodschappen op zijn amerikaans te doen. Het is een beleving om door 3 straten met diepvriesdeuren te lopen. Kan het nog gekker?

Op donderdag werd het weer alleen maar slechter, dus indoor was het motto. We zijn gezegend met een uitstekend pallet aan musea aanbod. Roos op school, Fien op daycare, dus Danny nam ze mee naar het air and space museum in Dulles. Een enorme hangaar waar het hele arsenaal van vliegtuigen en helicopters met enige historische importantie te bewonderen is. Je vindt er 1e wereld-oorlog canvas modellen, 2e wereldoorlog metalen modelen (waaronder de Enola Gay), en jetliners zoals de eerste jumbo maar ook een Concorde is van de partij. Op de ruimtevaart afdeling staat een heuse Space Shuttle (de Enterprise). Je kijkt je ogen uit. Een heerlijke lunch in de Cheesecake-factory maakte de dag toch nog goed. Op vrijdag was het (je raadt het al) nog steeds hard aan het regenen. De tijd werd benut met o.a. een hoogte aanpassing van het speelhuisje (orgineel ontworpen door Jo). Warempel, om 1300 was het droog. De temperatur schoot meteen naar 30 graden! Dus de middag werd benut door een bezoek aan het President Lincoln memorial, Korean War memorial, het splinternieuwe en indrukwekkende Martin Luther King en het Roosevelt monument. Iedereen heeft ervan genoten. 's avonds lekker eten bij Bertucci's. Wat wil je nog meer?

(wordt vervolgd...)

Tweet