Bike Rides and Fairy Tales

Deze week werd het weer steeds zwoeler en de lucht vochtiger dus het kon niet anders dan een storm opleveren. When it rains it pours, is het gezegde en dat is o zo waar. De straten kunnen de bakken met regen die valt in een half uur niet verwerken en straten veranderen in rivieren. Geen putten en goten zoals bij ons in Nederland, dus alles stroomt naar het laagste punt. Danny's saab veranderde bijna in een boot toen hij highway 50 overstak. Godzijdank bleef de auto lopen. En dan als toetje krijg je tornado warnings erbij.
Eerst wordt je op de hoogte gebracht dat er een een tornado watch is (er kan een tornado worden gevormd) en als je pech hebt verandert die melding in een tornado warning. Die wordt nauwkeurig op het nieuws aangekondigd. Op kantoor kruipen ze dan met zijn allen onder tafels of, zoals het bij een safety conscious bedrijf als Esso betaamt, wandelt men zonder paniek naar de kelder om de storm uit te zitten. Altijd weer apart. Gelukkig is er geen bij ons in de buurt gekomen. Je gelooft het bestaan niet totdat het eens gebeurt. De laatste die een touchdown maakte in dit gebied is 7 jaar geleden, dus het kan wel degelijk. Na regen komt zonneschijn. Dat is gelukkig altijd zo hier, aangezien hier de zon meestal schijnt. Maar na de regen is er ook een aangename luchtvochtigheid. Dit weekend was perfect. 28 graden en droge lucht. Heerlijk. Op zondag hebben we de fietsen opgeladen en van Mount Vernon naar Alexandria gereden en weer terug. Het is een prachtige weg met de auto, maar er slingert een fietspad langs waar we altijd wel eens wilden fietsen. Zo mooi langs het water, met bruggetjes en slingerende weggetjes. Nu hebben we een fietsendrager en fenomenale fietsen dus het moest er van komen. Roos en Fien achterop. De 8 mijl heen waren redelijk bergop, dus het was nog wel flink doortrappen. Maar deze fietsen rollen zo licht dus het ging prima. Alexandria is een mooie stad aan het water, met veel oude gebouwen want bestaat al (..) sinds 1700. De straatjes staan vol met mooie gekleurde huisjes en er is een hoofdstraat met winkels zoals wij het ook kennen, gewoon, naast elkaar aan een straat in de stad, en niet een strip mall buiten het zakencentrum. Leuk om doorheen te fietsen. Na een subway broodje peddelden we weer terug. Diegene die Anneke kennen weten dat ze een hekel heeft aan heuveltjes. Dat is nog steeds maar de grenzen zijn verlegd en Danny moest flink bijzetten om in het wiel te blijven. Een betoverende dag. De betovering werd nog niet verbroken toen Roos na dagen van wiebelen onze opdracht volgde door gewoon eens hard aan die tand te trekken. En tot haar eigen schrik had ze haar voortand tussen duim en wijsvinger. Dat was iets enger en pijnlijker dan ze had verwacht. Het bloedde nog flink dus er had nog meer gewiebeld kunnen worden, zullen we maar zeggen. Na de schrik werd er braaf een brief geschreven aan de tooth fairy.  Want die tand ging onder haar hoofdkussen. Maar Roos wilt er geen afstand van doen (rara van ie heeft ze dat toch).

 

Welke taal spreekt ze eigenlijk, vroeg Roos. We zijn in Amerika dus schrijf je in het Engels. 

Waarvan akte. 

"Dear Tooth Fairy, Can you please leave my tooth under my pillow and leave me some money".

Prachtig. We slikten  ook maar even, want dit vinden we ook wel heel bijzonder. Sprookjesachtig bijna. We gaan er nog bijna in geloven.

Tweet