DARF in the USA: Breaking the news to Roos

We hebben bewust gewacht met het vertellen van het nieuws aan Roos. Waarom haar voorstellingsvermogen beproeven als we nog 3 maanden hier zijn? We hadden al langer afgetast hoe zij op een eventuele verhuizing zou reageren, en telkens werd ze stelliger in haar reactie: ik wil nooit verhuizen!
Dit werd mede veroorzaakt door haar probleem om te communiseren met onze Braziliaanse vrienden en (belangrijker) hun kinderen. Roos vond het niet fijn dat ze niet kon praten met hen. Dat vertelde ze er voorheen in 1 adem bij. We hebben wel al wat in de week gezet sinds we het weten. Wat vaker over Amerika gesproken. En de Hello Kitty special over USA gekocht (...). En DORA the Explorer, een tekenfilm waarin naast Nederlands ook enkele Engelse woorden worden gesproken. Dat leek te werken, Roos dacht dat ze nu toch wel Engels kon. Ze kon ineens tot twintig tellen en Let's go, we did it, Grand mother, what's your name, my name is Roos etc waren al snel gemeen goed. Daarnaast maakte Roos zich in toenemende mate sterk ervoor om meneer Esso te bellen om te vragen of papa niet weer thuis kon werken, of dat het werk dichterbij kon zijn, zodat ze papa meer kon zien. Daar leek te opening te zijn om het nieuws te brengen. Toen we meer mensen om ons heen gingen informeren kwamen we toch op het punt dat er wel heel vaak over werd gesproken in haar bijzijn. En de verjaardag van Sam werd gevierd dus laten we het maar vantevoren vertellen, zo besloten we. Op zaterdag ochtend, aan de ontbijttafel, vertelde Danny dat meneer Esso in Amerika had geluisterd en ook wel vond dat papa minder moest reizen om naar zijn werk te gaan. Hij had papa gevraagd om dichter bij het werk te wonen, maar dat dat dus wel betekende dat we met zijn allen in een huis in Amerika mochten gaan wonen. Roosje keek mama aan en zei de historische woorden: "Je bedoelt eigenlijk dat we moeten verhuizen?" "Ja", zeiden we in koor. Waarop Roos zei: "Dat wil ik niet!". "Waarom niet?", vroegen wij haar. "Omdat ik dan mijn spulletjes niet heb", was het antwoord. Pfff. Dat konden we oplossen, er komen mensen ons helpen inpakken en al je spulletjes in doosje stoppen. Die gaan in een boot, en wij gaan in het vliegtuig. En we komen terug als jij 7 bent. Toen zei Roos: ok.