Last week of school holiday

Deze week is de laatste week van Roos haar schoolvakantie. Hij begon op 9 juni, en nu zijn we in de 13e! week beland. 13 weken. Poeh. Ongelooflijk. Wat een lange vakantie. Vol leuke dingen, met lekker tropische  temperaturen in Vienna, een korte vakantie in North Carolina, eventjes weer in Vienna, daarna de 3 weken in Nederland, toen weer tropische weken in Vienna, een korte vakantie in New York en Cape Cod, en nog is ie niet voorbij. Zelfs voor Roos duurt het te lang, en ze begint te vragen of ze alsjeblieft weer naar school kan gaan. Heb je dat ooit meegemaakt? Fien is tussendoor gewoon weer naar de daycare gegaan. Fien is helemaal gelukkig als ze weer naar Mrs Maliha mag gaan. Ze zeurt er echt om. Ze begint te juichen als ze in de auto gaat en joepie te roepen als ze de straat herkend. Ze rent naar binnen en onderaan de trap staan haar vriendjes haar op te wachten. Dag Fien, ze hoort het niet eens. Fien vindt dat ze naar school gaat. Fien heeft geluk. Roos niet. 13 weken is toch ook echt veel te lang. De public scholen zijn deze week weer begonnen, en waren zelfs later aan hun vakantie begonnen. Waarom zijn die private schools toch zo lang dicht? Sterker nog, maandag 5 september is het Labor day. Zoals Memorial day (30 mei) het officieuze begin inluidt van het zomerseizoen, zo luidt Labor day het officieuze einde in. De buiten-zwembaden gaan hier allemaal dicht. Maakt niet uit of het nog 28 graden is, ze gaan dicht. En dus de scholen beginnen weer, op dinsdag dan. Maar nog niet op volle sterkte hoor. Nee, op dinsdag.1 uurtje, op woensdag tot en met vrijdag tot 12uur, om vervolgens (eindelijk) de week daarna gewoon de hele 815-1515 te gaan. Roos treedt toe tot de oudste kleuters, waar ze zich enorm op verheugd. Dit is een montessori kleuterschool, met klasjes waarin 3, 4 en 5 jarigen samen zitten. Bedoeling is dat de 5 de 4-jarigen helpen, en de 4 de 3-jarigen. De 5 jarigen worden speciaal behandeld, voorbereidt op hun volgende stap (ook op deze school) en blijven samen voor het middag onderwijs. Ze worden de lunch-bunchers genoemd, wat voor Roos een toverwoord is. Ik ben een lunch-buncher. Ze mogen hun boterhammetjes in de klas opeten en daarna de middag lessen samen doen. Roos is er erg aan toe. Ze is nu thuis wel uitgetekend, klaar geschilderd, leeg ge-playmobil-ed en uitge-lego-d. Wij zijn er ook wel klaar mee. Laat die school maar beginnen! 

Tweet

Hurricane Irene

O jongens, hebben we net de aardbeving gehad, is nu het land in rep en roer omdat er een orkaan deze kant op komt. Het is zeer zeldzaam dat een orkaan aan land komt, maar het ziet er nu toch echt naar uit dat het gebeurt. De modellen hebben voorspellingen die telkens worden bijgesteld maar de route over land met New York er zelfs midden in wijzigen niet. Hier hebben de mensen al tientallen jaren voor gevreesd. De kustgebieden worden zeker hard getroffen door de wind en de vloedgolven die een orkaan teweeg brengt. 10 staten hebben de noodtoestand al uitgeroepen. Ziekenhuizen zijn al ontruimd. 29 miljoen mensen zitten in het gebied van de orkaan. Inclusief DARF. Nu zijn wij gelukkig ongeveer 150 mijl verwijderd van de zee, dus hier geen vloedgolven. Maar wel wind en regen, veel regen. Dat vormt 2 problemen. De regen op een vlak land (zoals Nederland) is anders dan een heuvelachtig gebied zoals onze omgeving. Hevige regenval zorgt voor flash floodings, zeer snelle overstromingen. Washington ligt al vol met zandzakken, om de metro te beschermen. In de plaatselijke gamma (Home Depot) kun je geen zandzak meer vinden. Ons huis ligt iets hoger en de tuin om ons heen loopt af, dus we hopen gespaard te blijven maar direct om ons heen kan het interessant worden. Het 2e probleem is de wind. De orkaan is in de laatste uren niet in kracht toegenomen maar er zijn windsnelheden van meer dan 100mijl per uur, ~ 165 km/uur. Als die hier komt zal het verder  afzwakken, maar de windsnelheden zullen nog dusdanig groot zijn dat de bomen op hun lenigheid worden getest. Die bomen en/of takken vallen gegarandeerd, en als ze vallen raken ze het elektriciteitsnetwerk dat hier nog gewoon op palen bovengronds van huis naar huis gaat. De voorbereidingen voor ons specifiek zijn dan ook gericht op het veiligstellen van onze spullen rondom ons huis, auto's in de garage, en voorbereiden op geen stroom gedurende 3 dagen. De mensen hier zijn volledig in paniek, de supermarkt Giant werd leeg gekocht. De bankautomaten zijn leeg, iedereen neemt cash op. De tankstations kunnen de vraag niet aan en er staan lange rijen. De generators zijn al dagen uitverkocht. Wij maken ons op voor een interessante dag morgen. Morgenvroeg komt de orkaan aan land in North Carolina. De regen zal rond 12uur hier beginnen en ongeveer 24 uur aanhouden, met de piek morgenavond. Wij hebben alles binnen, de 3 baden gevuld met water, waterflessen, brood, kaarsen, gas barbecue binnen bereik, zaklampen, telefoons en alle apparatuur opgeladen, de was gedaan, overhemden gestreken, en nog meer. En nu bidden dat hij snel afzwakt of toch nog afbuigt, en stiekem niet aan land gaat morgenvroeg. Niet zozeer voor ons, maar al die mensen met hun houten huisjes (net als de onze), en alle steden, en wat gaat er met New York gebeuren?

We zullen het allemaal weten binnen 48 uur..... Een heel coole interactieve Hurricane Tracker is te vinden op de site van de Washington Post, met de mogelijkheid om zelfs live mee te kijken in de auto's van storm chasers. Blijf ons volgen. DARF brengt live verslag, zolang we stroom hebben....  

Update 1 - zaterdagochtend
Om 7 uur deze ochtend is de orkaan aan land gegaan in North Carolina, afgezwakt naar een category 1 (wind tot 90 mijl per uur). Het pad is duidelijker, DC ligt er duidelijk niet op maar wel Philadelphia en Long Island en New York. Wij verwachten gewoon regenval.
Wij hebben de zaterdag binnen doorgebracht, met een spelletje en een mooie disney klassieker 'The Aristocats' on-demand...
Update 2 - zondagochtend
Pfff, we hebben het doorstaan. Zonder stroomuitval. Het regende 24 uur, maar niet heel hard. Het spookte vannacht, windsnelheden van 50 mijl, maar geen schade. We hebben regelmatig een rondje door het huis gemaakt om te kijken of alles ok bleef. Het lijkt erop. We hebben nog wat regen nu en wind tot vanmiddag, maar in de latere namiddag is er gewoon weer blauw en 28 graden voorspeld.
Washington regio is er goed vanaf gekomen. Maar de kust heeft nogal wat te voortduren gehad. Hier een mooie impressie van de impact op Virginia & DC. Nu in totaal 1 miljoen huizen zonder stroom in de US, waarvan grootste deel in Virginia. De orkaan is langs de kust omhoog gekropen, maar stevent af op New York. Dat is niet voorgekomen sinds 1921. Men maakt zich druk om de ramen in de wolkenkrabbers, en de overstroming in Manhattan. We zullen het zien over een uurtje of 4. Het was me een weekje zeg. 

Tweet

Happy birthday Roos!

Het hing al een tijdje in de lucht, zeker sinds haar verjaardagsfeestje in Nederland met alle vriendinnetjes en vriendjes, maar nu is het dan echt gebeurd. Roos is 5 jaar! Een mooie zonnige dag met 30 graden, heerlijk. 's Ochtends werden wij wakker gemaakt door een aangeklede Roos met kroon. Fien gaf Roos een Barbie kado. Daarna ging Roos met papa naar de winkel om een taart te kopen - papa had vandaag lekker een dagje vrij. De kroon bleef op, hetgeen heel wat vertederde reacties uitlokte bij de amerikanen (haar bijnaam is sowieso al 'sweetie' hier). De ochtend was verder gevuld met kadootjes uitpakken, zingen, kaarsjes uitblazen, taart eten, skypen en daarna lekker in de tuin met water spelen. Tijdens Fien's middagdutje werd er geverfd. En toen Fien weer wakker was zijn we naar Reston gegaan, waar een fijn waterpark is. De kroon bleef op en dus kwam Roos gratis naar binnen (here you go, sweetie...). Roos was nooit een echte waterrat maar heeft nu toch wel wat angsten overwonnen en zei vandaag letterlijk 'ik begin dit nu erg leuk te vinden' (wijsneus). Fien heeft ook genoten van het zwemmen. ze koos soep met pannenkoeken als lievelingseten en daarna lagen ze heerlijk moe maar voldaan in bedje. Roos wenste nog dat ze morgen 6 werd. Laten we daar nog maar een jaartje mee wachten, het gaat al een beetje te vlug... Weer een mooie dag! 

Tweet

Earthquake in DC!

Vandaag werd even voor twee uur 's middags de Oost-kust van de VS opgeschrikt door een aardbeving. Het epicentrum lag op 80 mijl hier vandaan. Met 5.9 op de schaal van Richter gelukkig niet zo'n hele zware maar je staat toch even raar te kijken. Roos en Anneke waren op dat moment in een van de grootste shopping malls van Amerika (10 min. rijden van ons huis vandaan, maar dat is weer een ander verhaal). Ze waren op zoek naar verjaardagskleren voor Roos toen het begon te schudden en spullen door de winkel vlogen. De alarmbellen begonnen te rinkelen en iedereen rende naar buiten. Op dat moment wisten ze nog niet wat er precies gaande was en dat maakte het voor de twee dames en heel veel andere mensen toch wel angstig. Heel snel flitst er even van alles door je hoofd, zou het een aanslag zijn. Eenmaal buiten begrepen ze al snel dat het om een aardbeving ging. De verjaardagsjurk werd niet meer gekocht. Wel werd er ijs gegeten tegen de schrik. 

Fien was op de daycare. En toen die eindelijk te bereiken was per telefoon werden we gerustgesteld; alle kindjes lagen te slapen en hebben er niets van gemerkt. 

Danny was op 5 hoog op kantoor met een collega uit Engeland aan de telefoon. Die dacht dat Danny een grapje maakte toen hij zei dat hij de muren zag bewegen onder een luide roffel. Ook daar gingen de alarmbellen af en moest iedereen snel naar buiten. Na een grondige inspectie van het gebouw kon bij Exxon het werk weer opgepakt worden.

In huis hingen bijna alle schilderijen schuin, was er een plank in Roos haar kledingkast naar beneden gekomen en waren hier en daar wat spullen van planken gevallen. De schade bleef dus beperkt en zo viel het gelukkig allemaal heel erg mee!!!! Wel veel aandacht in de media, het is namelijk helemaal nieuw voor de oostkust. De Westkust met zijn Andreas-breuk is gewend aan aardbevingen. Hier is het nieuw. De mensen hebben nu al een standaardzin: where were you when the earthquake hit? Zeg maar een nieuw millenium variant op die andere happening, terug in 1965: where were you when the lights went out (refererend aan een enorme stroomstoring in East USA)? Een duidelijke markering op de tijdsbalk... 

En dit net achter de rug hebbende zijn we nu in afwachting van hurricane Irene..... die schijnt deze kant op te komen. Men verwacht haar dit weekend. Het is nooit saai in The USA, hurray.

Tweet

DARF goes Philadelphia

De weg van Cape Cod naar Vienna is ongeveer 10 uur zonder files. We hebben de terugweg ook opgebroken in etappes, zodat we niet langer dan 4 uur in de auto hoeven te zitten. Onze rustplek is New Haven, CT, bekend om zijn beroemde Universiteit (Yale). We hebben een fijn Marriott hotel met zwembad. De meiden kunnen niet wachten om erin te springen. Ze slapen als roosjes en na een fijne ochtendplons vervolgen we onze weg naar Philadelphia, weer zo'n 3-4 uur rijden. Via diezelfde I95, dwars door New York.... We hebben geluk gehad tot dan toe, maar de Bronx Expressway is toch te druk op zaterdag middag. Uiteindelijk rijden we toch over de Washington bridge met een fabuleus uitzicht over Manhattan. Deze stad heeft een skyline die je gewoon betoverd. Na nog meer files bereiken we dan eindelijk Philadelphia. We rijden de stad binnen over een enorme hangbrug en de skyline van Philly is ook wel indrukwekkend. We hebben een hotel midden in het centrum. Philadelphia is beroemd omdat hier de natie is geboren, door de onafhankelijkheidsverklaring.Hier luidde de Liberty Bell, die je nog steeds kunt bewonderen. En het is zelfs even de hoofdstad van de US geweest. Het is veel kleinschaliger dan New York, maar heeft ook wolkenkrabbers in het zakendistrict, pakhuizen, een China Town en natuurlijk haar monumenten. De meiden vonden vooral de trolleybus erg aantrekkelijk. We hebben slechts de oppervlakte gekrast, maar de omgeving heeft heel wat te bieden, met onder andere de Amish, Nederlandse historische kenmerken en Sesame street playpark. Weer een idee voor een toekomstig weekendje weg! We verlaten Philly en na 2.5 uur draaien we Church Street weer in. Een hoop dollars armer maar een fantastische ervaring rijker. En de meiden hebben het weer super goed gedaan. Dat belooft veel goeds voor ons....

Tweet

DARF goes Cape Cod

Het is een bijzondere ervaring om met eigen auto door Manhattan te navigeren. De Jeep heeft er weinig moeite mee en al snel zoeven we langs de Hudson rivier en steken we door de Bronx, terug op de Interstate 95. Deze snelweg loopt aan de Oostzijde van de USA van noord vanaf Maine naar zuid helemaal tot aan Florida, die miljoenensteden als Boston, New York, Washington DC, Richmond en Miami verbindt, dwars door15 staten.Wij hebben er inmiddels 5 doorkruist (Maryland, Delaware, Pennsylvania, New Jersey en New York) en hebben er nog 3 te gaan (Connecticut, Rhode Island, Massachusetts) als we Cape Cod bereiken, 488 mijl/800 km van huis. De regen komt met bakken uit de lucht en als we de Cape over de brug binnenrijden wordt de 4x4 functie danig op de proef gesteld, want we staan ongeveer tot onze assen in het water. We arriveren op de tast maar toch veilig bij ons huisje maar hebben nog niet gezien hoe de omgeving eruit ziet. Cape Cod is een schiereiland net onder Boston, en was een van de eerste punten waar Europeanen aan land kwamen. Het is beroemd om zijn zandstranden, bed&breakfast huisjes en kleine dorpjes met hele mooie houten huisjes. Je gaat ervan in verkleinwoorden spreken, maar schijn bedriegt, want je doet er 1 uur over om de punt (Provincetown) te bereiken. Wij verblijven vooraan, in Mashpee en ontdekken 's ochtends dat ons huisje op een club/resort staat, op een steenworp van de zee. Het weer begint weer wat beter te worden dus we trekken er op uit, bezoeken Sandwich en na Fien's middagdutje zijn we al op het strand te vinden. Het privestrand wel te verstaan. Het lijkt erop dat de boel overal goed wordt gecontroleerd en afgeschermd, zodat het eiland nooit in Zandvoort aan Zee verandert, met parkeervergunningen en stranden voor locale bevolking (lees: belasting betalende huiseigenaren uit New York of Boston). De meiden zijn in hun nopjes, vooral Fien is niet weg te slaan uit de branding.

De volgende dag is het super weer, 30 graden en een lichte bries. Danny's Schotse collega en vriend Stuart, waar hij mee samenwerkte in Brussel, is ook op Cape Cod met zijn gezin, en ze komen op bezoek. Roos en Fien zijn meteen met Kerr (4) gaan spelen, dus daar hadden de pappa en mamma's geen kind aan. Een gezellige dag met vrienden in de zon, wat wil je nog meer. De volgende dag spenderen we ook in zijn geheel op ons strandje en op de laatste dag onmoeten we Stuart in Chatham. De oostkant van het eiland is beroemd om de zeehonden en walvissen (!). De zeehonden lijken ons wel wat voor de kindjes, maar het blijkt een smakelijk hapje te zijn voor de witte haaien. Omdat ze dit jaar in grote getalen rondzwermen en dicht bij de kust komen zijn de stranden aan de oostzijde verboden gebied. Wij stappen in een bootje om de zeehondjes van dichtbij te bekijken. Het zijn er inderdaad veel! Geen witte haaien gezien (gelukkig...).Daarna verlaten we het eiland weer om terug te keren naar het zuiden.We hebben het gevoel dat we Cape Cod toch nog wel eens vaker gaan bezoeken....

Tweet

DARF goes New York

Van de 2 weken beloofde vakantietijd was slechts 8 dagen overgebleven als gevolg van een vergadering die werd verzet. Dus het reisplannetje om de hitte te ontsnappen en de noord-oost kust omhoog te verkennen werd ingekort. Allereerst werd New York bezocht. We waren hier al eerder/vaker geweest maar nog niet met de meiden. En zeker niet met de auto. De rit naar de big apple ging voortvarend en binnen 5 uur waren we in ons hotel op Times Square (Hotel Time, aanrader). De auto werd voor 3 dagen in een lift op de 3e verdieping geplaatst, zo gaat dat in een stad met ruimte tekort. Het bezoek aan Manhattan met kleine kinderen geeft een hele andere blik op new York. Ervaringen van kindvriendelijkheid, toegankelijkheid, gevaar, kindermenu's en playgrounds in deze stad. De eerste namiddag werd op Broadway, Bryant park en de grootste Toys'rus van de wereld (met indoor reuzenrad!) doorgebracht. De volgende dag hadden we fietsen gehuurd en hebben de contouren van Manhattan en Central Park verkend, trekkend van de ene playground naar de andere. Ineens een heel ander New York met mensen die ineens minder yup zijn en gewoon papa en mama in een park. Je bent ook ineens niet meer tussen de toeristen (want die nemen geen kleine kinderen mee). De playgrounds zijn erg leuk ingericht, en op mooie plekken in de stad. Fietsen in New York is steeds beter te doen, en men probeert het steeds meer te pushen. De randen waren altijd al ingericht voor de joggers en wielrenners, maar in de stad zijn nu heuse stukken fietspaden aangelegd en sommige zelfs met fietser stoplicht. Ze zijn echter niet geregeld op fietstempo dus je moet ongeveer op elke blok stoppen. Er is een mooie fietskaart met routes, maar het heeft nog steeds een hoog durf-gehalte. De stad is er nog niet geheel klaar voor. Toen we terugkeerden naar het verhuurbedrijf, naast het hotel, werden we aangesproken door de politie. Of we wel helemaal goed bij ons hoofd waren, zo rond te fietsen met 2 kinderen achterop. Too dangerous to cycle here, zei de dikke politiedame die vervolgens haar portier niet  dicht kreeg getrokken vanuit haar luie bestuurderspositie....Wij vonden het een geweldige manier om de stad te verkennen. De volgdende dag regende het non-stop. We hebben de metro nog even genomen om de  FAO Schwarz speelgoedwinkel te bekijken en de rest van de middag met zijn allen op bed bioscoopje gespeeld (Yogi Bear!) - ook gezellig. De laatste ochtend nog de high line kunnen bekijken, welke Danny al heeft beschreven in zijn berichtje en bezoekje 3 weken geleden. Een mooie wandelroute op hoogte en een verrassend perspectief op New York. De meiden hebben het super gehad! Op naar Cape Cod! 

 

Tweet