Big Happy Family

De laatste week alleen in de US werd gevierd met mede-lotgenoten. De expat-wereld kent hetzelfde fenomeen als dat ik ervaar, met de echtgenotes en hun kinderen terug naar het thuisland voor enkele weken of soms de gehele zomervakantie, en de mannen achterlaten in een zogenaamde summer-bachelor status. Die status kan worden beschreven als veel uren werken, warm eten op het werk, 's avonds meestal een steak op de BBQ en minimale huishoudelijke bezigheden, soms samengevat als 'you live like an animal'... 

Ik heb het huis redelijk lokaal gebruikt, met de vooruitzichten van een minimale inspanning om de boel clean te krijgen als de meiden terug komen. Toch is hier stiekem veel werk in gaan zitten. Anneke en ik vullen elkaar perfect aan vwb huishoudelijke taken. Het kostte enig overtuigingskracht om elkaars sterkten en zwakten te overzien en van elkaar te accepteren.We kwamen er gelukkig al jaren geleden achter dat Anneke een sterkte heeft in structuur, orde en opruimen, terwijl ik veel meer een poetser ben (en veel minder een opruimer...). In dit geval was het gevolg us dat ik het huis blinkend en schoon had, wat veel uren kostte, maar evenzovele uren om het inefficiente opruimen te compenseren... Het weekend werd, zeg maar, goed benut, met de onderbreking voor een voetbalmatch in het FedEx Stadium in DC. Manchester United speelde namelijk een vriendschappelijk duel tegen Barcelona. In december aangekondigd, in april tickets gekocht voordat duidelijk werd dat dit de latere finale van de champions league werd. Voor de gelegenheid werd in het Washington Redskins (American Football) stadion een heuse grasmat uitgerold en waren de 90.000 plaatsen uitverkocht. Het werd al eerder beschreven, maar het is een hele happening hier, een wedstrijd bekijken. De tijd voor de wedstrijd behoort duidelijk bij het uitstapje. Het zogenaamde Tailgaten ('achterkleppen') houdt in dat men recreert op de parkeerplaats bij het stadion, compleet met barbecue, buitentent, stoeltjes, koelboxen, alles erop en eraan. De wedstrijd was duidelijk een vriendschappelijk duel, waarbij de hoge temperatuur en vochtigheid zijn sporen wel naliet, maar de strijd was er wel. Manchester wilde toch nog wat rechtzetten na de finale partij waar bij ze toch simpel opzij werden gezet. Alhoewel Messi ontbrak werd er toch een sterk team neergezet met klinkende namen aan beide kanten. Manchester trok ditmaal aan het langste eind, 2-1 overwinning. De terugtocht ging wederom vlekkeloos dankzij een op auto's gerichte samenleving die de toegangswegen en parkeerplaatsen ruim heeft bemeten... Op zondag was de countdown, Anneke en de girls landden om 2.15pm en om 3.30pm zaten de meisjes al weer luidkeels op de achterbank van de jeep mee te zingen op de bekende deuntjes. Anneke heeft een drukke 3 weken achter de rug in een koud Nederland maar met warme ontmoetingen met familie en vrienden. Roos had een toptijd want vierde een feestje van herkenning en haar 5e verjaardag alvast. En Fien was een beetje verkouden maar dartelde er meestal op zijn Fien's vrolijk mee. Vele fijne herinneringen  voor Anneke. Het enige waar ze aan moest wennen waren de smalle wegen, parkeerplaatsen en het gedrang op de vierkante meter. Welcome back in America, my dear.

Tweet

Hot Rides - Home alone (3)

De US is in de ban van een hittegolf. Let wel, een hittegolf in de US is niet hetzelfde als in Nederland, waar de definitie gehanteerd wordt dat van de 5 dagen boven 25 graden er 3 boven de 30 moeten zijn. In DC is het volgens die definitie al wekenlang een hittegolf. Maar het is nu wel erg extreem en abnormaal. DC en New York waren een aantal dagen ongeveer het heetste van de US. De temperatuur op vrijdag lag op 41 graden, met een gevoelstemperatuur van rond de 50 graden.... Het is zo warm dat het zelfs niet fijn is om in de cabrio te rijden, laat staan op een motor te rijden. Want dat was het droomplan voor dit weekend. Samen met Jorn, onze Noorse vriend, die in het zelfde schuitje zit, zowel wat betreft de familie als de leeftijdsfase.... Want het is een 'must' om een tocht te maken met een motor door dit land, zeker als je 40 bent. Zo gezegd zo gedaan. Op de heetste dag van juli kropen de 2 helden in lange broek en lederen jas op 2 Harley Davidson Heritage Softail, een custom bike. Het zijn geweldige motoren van een enorm kaliber, bijna 1700cc inhoud en 325kg zwaar. We hebben de motoren 24 uur in ons bezit, dus na wat testrondjes op de parkeerplaats maken we ons op voor een avondtocht, om erin te komen. Via binnenwegen zijn we in Mount Vernon terecht gekomen en vandaar via DC richting Annapolis gereden. De binnenwegen zijn fenomenaal en prachtig. Wat een verschil met de wegen rondom DC. Je rijdt door de maisvelden en weilanden en waant je alleen. Annapolis is een historische stad aan de Chesapeake Bay, zo'n 32 mijl of 50 km verder dan DC. Annapolis is zelfs even de hoofdstad van Amerika geweest, en heeft een prachtige haven waar vroeger veel handel werd gedreven. Het is een kleinschalige stad, geen hoogbouw en eigenlijk kon het zo in Europa hebben gelegen. De Chesapeake Bay is de grootste baai van de Verenigde Staten, met 150 rivieren uit 6 staten die uitmonden in deze baai van de Atlantische oceaan. Op zijn breedst ongeveer 50km, op zijn smalste punt 7 km breed. Daar is ook een brug gebouwd, en die is erg bijzonder. Hij is smal en hoog en 7 km lang, 56m hoog boven water. Er is een speciale service voor mensen die niet zelf over de brug durven te rijden, welke erop neer komt dat een medewerker plaats neemt achter het stuur en de auto naar de overkant zal sturen. At your service. Aan de overkant is een geweldige tent die ons de lekkerste corona's ter wereld heeft geserveerd. We waren inmiddels 80 mijl onderweg en redelijk oververhit. Die eerste slok zullen we nooit meer vergeten. We zagen de zon ondergaan met blues muziek op de achtergrond en mensen relaxend op het terras langs de baai in deck chairs, een onvergetelijke belevenis. Bij de terugkeer over de brug merkte Jorn op dat mijn achterlicht niet werkte. Het was al heel donker en dit was geen fijne ontdekking. Gebruik makend van het remlicht toch zo veilig als mogelijk naar Annapolis gereden. Er is een prachtige kleine haven met speciale parkeerplaatsen voor motoren. Er stonden ruige mannen naast hun Harleys en sinds we nu (even) bij de club horen werden we uitgebreid begroet en uitgenodigd. Harley rijders zijn heel behulpzaam onderling, en al gauw werd de motor gestript en de oorzaak gevonden (een doorgebrande zekering). De terugtocht voerde ons door DC, we zagen het capitol, white house en alle monuments bij nacht verlicht. Een geweldige ervaring van 170 mijl. We sliepen als babies.

De volgende dag heb ik de motor omgewisseld voor een Road King, een prachtige bike met meer wegmotor gevoel dan de Softail. 1700 cc en weegt bijna 400 kg... Op weg naar de Shenandoah valley, met de Sky Line Drive, een 105 mijl lange weg over de Blue Ridge mountains, met herten en zelfs zwarte beren. Wat een prachtige route over de toppen van de bergen, met bochten en panoramische uitzichten over de vallei. Maar evenzo mooi waren de wegen ernaar toe en eromheen, een totaal ander landschap dat doet denken aan een mix van Frankrijk en Engeland. Stenen muren, overal kleine weggetjes omhoog en boerderijen en hooirollen. De wegen zijn ongelooflijk mooi en leeg. Wat een prachtige tocht. De temperatuur was beter vandaag en in de bergen zelf een beetje frisjes. Terug in Fairfax was het weer heeeel warm en we waren helemaal opgebrand. We hebben 380 mijl gereden in 24 uur, zo'n 600 km.... It was worth it! 

Tweet

40'ers music? - Home Alone (2)

In Vienna zijn wij gezegend met een fantastisch buiten-theater, met de illustere naam Wolf Trap. Terug naar 1700, toen het gebied hier geteisterd werd door wolven en er een prijs was voor elke wolvenkop die werd gevangen in een val (= 'trap' in engels), daar is het theater naar genoemd, bovenop datzelfde gebied. Het is een amfitheater waarbij er een overdekt gedeelte is rondom de buhne en daarbuiten omheen een groot gedeelte gras dat de 'staantribune' is. In werkelijkheid is dat de zit tribune, waar de amerikanen met hun koelboxen en stoeltjes en kleedjes lekker relaxed neerstrijken om naar de voorstelling te kijken en luisteren. Het is 20 juli, buiten is het 38 graden, en het koelde af tot 30 graden (nu, om 11 uur s' avonds). Vanavond speelde Boz Scaggs en Michael McDonald. Wie? Tja die vraag heb ik meermalen moeten beantwoorden. Ik denk dat ik qua muzikale vorming meer dan gemiddeld heb meegekregen door de invloed van oudere broers John en Ramon, en door de LP collectie in de bibliotheek in Geleen. Ik herinner mij de LP hoes van Boz, leunend op een rode racemotor in een zwart lederen pak, en dat ik daar meer van moest weten. Later leerde ik Lido's shuffle en Low Down kennen, en was onder de indruk. Michael Mc Donald was vroeger de lead zanger van de Doobie Brothers, een illuster gezelschap waarvan John de singel 'what a fool believes' uit een grote box viste toen die bij onze ouders werd afgeleverd voor de verkoop aan de Jandaia markt in Geleen Zuid (samen met Somebody to Love van Queen, een andere invloedrijke band in mijn vorig leven). John had een platenspeler, en als hij op school was draaide ik zijn LPs grijs (John, bij deze, ik beken...). De Deejay tijd in mijn studententijd heeft mij verder verbreedt dus ik ben wellicht wat breder onderlegd. Dus toen Wolftrap aankondigde dat zowel Boz als Michael samen gingen optreden op een avond als de meiden in Nederland zijn werd er geen moment getwijfeld en werd een boeking gemaakt. Anneke was enkele weken geleden naar Aretha Franklin geweest, en was erg enthousiast. Ik heb bij mijn vrienden hier in de US gevraagd wie mee ging maar er kwam steevast een vraag terug die meestal de zinsnede 'who the f%$#k is Boz Scaggs and Michael Mc Donald?'. Ik ging dus alleen. De setting is inderdaad super, je mag je eigen picknick meenemen als je op het gras zit, en toen ik aankwam was het een vrolijke boel, met overal groepjes en stelletjes en de wijnflesjes plopten om mij heen open. Ik nam een bescheiden koeltasje mee, zo bleek, met enkel een flesje Rose en een 'haffeltje' chips. Om mij heen werd er gedronken en ge'snackt', met stokbroden en mozzarella, chilli, chips, druiven en mac-and-cheese (macaroni & kaas). Boz kwam op tijd en was fenomenaal. Michael kwam daarna en was super. De mannen worden wel ouder. En ook hun publiek. Toen ik neersteek op een plekje op het gras keek de dame naast mij mij aan en sprak vol bewondering: you must be the youngest person attending this session... Verderop gilde een stel vrouwelijke midden veertigers dat ik best op hun matje mocht zitten. Mijn leeftijd, 40, jeetje, behoor ik bij de oude lullen? Ben er bang voor. Klein verdriet. Maar niet getreurd, het optreden was geweldig, de ambiance evenzo. Klein traantje, ik wou dat Anneke hier was, maar verder super. Wederom een verrassende ontdekking, en een geweldige manier om je avondje door te komen. Verveel me nog niet....

Tweet

Home alone (1)

Week 1 zonder de meiden zit erop. Een week waarin werd gebuffeld op het werk maar gelukkig ook tijd voor ontspanning is gemaakt. Het ambitieus voornemen om elke dag te sporten is gehaald. Voetbal, hardlopen, fietsen, ingeschreven voor kayakken op zondag. En veel lopen. De gelegenheid benutten om de hobby van fotografie eens wat verder uit te diepen en eens een dag in de stad te voet op pad gaan, gewapend met de camera, dat is er lang niet van gekomen. Maar tijdens de lunch op vrijdag werd het idee geboren om gewoon op de bus naar New York te springen. Om 1730 vertrok de bus, rechtstreeks naar New York, met Danny erin. 5 uur later werd er ingecheckt bij de Four Seasons op 40th street in Manhattan. Nachtleven in New York is fascinerend. Overal mensen, overal activiteiten, niemand lijkt slaap te hebben. De volgende ochtend op zoek naar de vergeten high line, een transportroute van treinen voor de bevoorrading van de opslaghuizen met voornamelijk vlees en zuivel, in het meat packing district. De rails liep tussen de huizen en door gebouwen heen boven de hoofden van de mensen, en was de levensader van New York. De laatste trein liep echter in 1980 en de high line werd stukje bij beetje verzwolgen door de constant veranderende skyline van de stad en woekerend onkruid. Het traject stond in de weg en was rijp voor de sloop maar dankzij inspanningen van enkele fanatiekelingen behouden gebleven, en nu na 10 jaar getransformeerd tot een prachtige wandelroute, met bomen, struiken en bloemen tussen de huizen door, met de rails nog mooi verwerkt in het pad of in de beplanting. De functie van het 'meat packen' werd ook minder relevant en door de hippe ontwerpers ontdekt. De authentieke opslagpanden werden omgetoverd tot trendy winkels en horeca, waarbij de authentieke elementen bewaard bleven - soms gewoon omdat de oude functie gewoon is blijven bestaan bij de buren. Een fascinerend stukje New York, gewoon in Manhattan. Een kleine impressie van dit gedeeltke in de foto's hieronder. Op zaterdag om 17 uur ging de bus weer terug, op tijd thuis voor de kayak trip op de Potomac. Met een klein groepje en een instructeur werden de kleine kanaaltjes en de grote waterwegen rond DC bezocht. Een mooi perspectief op DC vanuit het water. En een prachtige dag. Wat zal er geslapen worden!

 

  

 

Tweet